Terwijl de rest van de crew nog lekker hun roes uitslaapt, zit ik om 8 uur al fris en fruitig aan het ontbijt in Ålesund. Het is mijn derde nachtstop in deze stad en ik vind het wel eens tijd worden om te ontdekken wat er nou zo mooi is aan deze plek in Noorwegen. Ik heb besloten om in mijn eentje de Sukkertoppe te beklimmen! In het hotel open ik digitaal de map van Ålesund en ik bestudeer de route naar het vertrekpunt. Het heeft echter weinig opgeleverd, want bij het regelen van een fiets ben ik de route alweer vergeten. De receptie geeft mij de sleutels van een stuk ijzer op wielen, welke spontaan uit elkaar dreigt te vallen als ik de parkeergarage uit fiets. In Amsterdam zou je deze fiets prima zonder slot kunnen achterlaten, echt geen mens die zo’n barrel mee zal nemen. 

Ik heb een gezond verstand en ik kan zaken ook prima relativeren. Maar ondanks dat ben ik niet zo’n fan van vrijdag de 13e. Het is vooral de ‘13’ die mij niet zo lekker ligt. En daar schijnen gelukkig meer mensen last van te hebben. Zo ontbreekt er in een vliegtuig altijd een rij 13, puur om te voorkomen dat mensen weigeren op deze rij plaats te nemen. Zo bijgelovig ben ik gelukkig weer niet, maar op de één of andere manier gaat er op vrijdag de 13e wel altijd van alles mis. Oké, vooral bij mij dan. Ook dit jaar had ‘zij’ niet het beste met mij voor. Een dag waarop ik mezelf gewoon thuis had moeten opsluiten. Dan was mij in ieder geval heel wat ellende bespaard gebleven. Laten we het hebben over de meest onhandige dag uit mijn leven als Cabin Attendant! 

Ever since I was a little kid my dream was to travel the world as a flight attendant. It’s a job that provides the possibility to travel frequently and meet new people from all over the world. When the opportunity arose, applying for this job was the only right thing to do. So I took the plunge and made a 180 degree life change. After a long and exciting selection process, a ‘new way of life’ was born. Different than you may think, the life of a flight attendant is not only about adventure, glamour, luxury or a romance with the captain. There are plenty of misconceptions and a lot of things you might not know. It’s time to bring you back to reality!

Het is 1 minuut over 5 als ik wakker schrik van het geluid van mijn telefoon. Ik zit rechtop in bed en het is mijn werkgever die mij er aan herinnert dat ik stand-by sta. Ik krijg de mededeling dat er een 3-daagse op de planning staat met als hoogtepunt een lange stop in Stavanger. Ik ben groot fan van Noorwegen dus hier mogen ze me elke dag wel voor wakker bellen! Ik krijg een uur om mij kant-en-klaar op Schiphol te melden. Ik spring uit bed, schiet in m'n uniform en blijk ineens uitstekend in multitasken! Binnen een kwartier zit ik opgetuigd en al (met kleine ogen) in mijn auto richting Schiphol. Er is geen 'kip' op de weg, dus voldoende mogelijkheden om het gaspedaal flink in te trappen. Met nog 5 minuten reserve-tijd kom ik aan op mijn werk! Living the dream :-)

Als ik mensen vertel over mijn werk als Cabin Attendant, krijg ik vooral heel veel leuke en positieve reacties. Toch bestaan er best wel wat vooroordelen over deze avontuurlijke job en dat komt vooral door onwetendheid. Op een feestje krijg ik vaak een waterval van vragen over mij heen en dat is best begrijpelijk, want het is natuurlijk geen baan die veel voorkomt. De variatie in de vragen die gesteld worden is niet heel groot en zijn vaak al beantwoord voordat ze daadwerkelijk gesteld zijn. "Wat is je mooiste bestemming? Wat is het gekste wat je aan boord hebt meegemaakt? Gaan alle piloten vreemd?" De meesten hebben werkelijk geen idee hoe het leven in de luchtvaart uitziet en in hun beleving ben je niet meer dan een trolley-dolly. Ik heb na een paar maanden best een goed beeld gekregen en deel dan ook graag de voor- maar ook de nadelen van deze droombaan!

Iedere passagier stapt bij ons aan boord met een 'eigen' verhaal. De ene passagier is vrolijk, want er staat een heerlijke vakantie op de planning. De ander is op zakenreis, komt net van een vertraagde vlucht en is gespannen of hij wel op tijd komt op een belangrijk congres. Weer een ander is onderweg voor een familiebezoek vanwege een verdrietige gebeurtenis. Als je al die afzonderlijke verhalen van te voren zou weten, zou het werken aan boord een stuk eenvoudiger zijn. Nu is het aanvoelen, inschatten en op de juiste manier de passagiers benaderen. En natuurlijk met een oprechte glimlach, want die doet het vrijwel altijd goed. 

Ik heb het geluk dat ik uitgerekend op mijn verjaardag aan het werk mag! Na een korte nacht en een hele fijne avond rondstruinen in het prachtige Krakau vliegen we op 2 juni (met een extra rimpel) via Amsterdam naar het Noorse Trondheim. Deze bestemming staat hoog op m'n lijstje! Het voelt daarom als een 'cadeautje' dat ik uitgerekend op deze 'speciale' dag naar Trondheim vlieg. Alhoewel, speciaal? Sinds het moment dat ik '30' ben geworden heeft het enthousiasme rond mijn verjaardag zich ingeruild voor iets anders. Natuurlijk ben ik dankbaar om deze leeftijd te bereiken, maar ik vind het stempeltje 30-plusser toch best wel een dingetje. Ik voel me namelijk absoluut geen dertiger en blijkbaar zie ik er ook niet uit als een dertiger. Ik word steevast jonger geschat en een passagier aan boord complimenteerde mij onlangs nog met het feit dat ik helemaal geen 'vliegrimpels' heb. Dit jaar word ik voor de 5e keer opnieuw 28 lentes jong. Oké, genoeg zelfmedelijden! Als je jarig bent, moet je natuurlijk wel gewoon de slingers op hangen!

"Geluk is als een boemerang, het komt terug bij degene die het geeft."

Het is nog geen week geleden dat ik mijn Wing heb opgespeld als ik met een volle koffer klaar sta op het Bemanningscentrum voor een vierdaagse. Samen met collega Anouk ga ik 4 dagen aaneengesloten, met een wisselende cockpit, op reis. Op de eerste vlucht ontmoet ik een onwijs schattig meisje met prachtige rode haren. Ze is alleen op reis naar haar opa in Frankrijk en stapt als eerste aan boord. Ik stel haar op haar gemak en plaats haar spulletjes in de bagagebakken. "Je mag wel gezellig bij mij komen zitten?" vraagt ze mij met een wijze blik. Vol bewondering kijk ik hoe ze daar zit met haar rugzakje en Ipad op schoot. Zo jong en dan al zonder enige angst alleen aan boord stappen. Ik had op die leeftijd nog nooit een vliegtuig van binnen gezien. Ik was graag op haar aanbod in gegaan maar leg haar uit dat ik vanwege veiligheidsredenen op mijn eigen stoel moet gaan zitten. Gedurende de vlucht kijk ik steeds eventjes hoe het met haar gaat. Zij maar ook de overige passagiers zijn ontzettend rustig, lief en de vluchten gaan ongemerkt voorbij. Ik besef me opnieuw wat een geluk ik heb met deze baan. Mensen een aangename vlucht bezorgen en daarnaast zelf ook nog lekker op de mooiste plekken terechtkomen. Ik teken er voor! Dag sleur, hoi vrijheid!

Precies 4 maanden na het verlossende bericht dat ik ben aangenomen bij de kleine blauwe, gaat de opleiding eindelijk van start. Ik zit vol gezonde spanning in de auto op weg naar Schiphol voor mn eerste trainingsdag en luister naar de radio. Edwin Evers heeft het over de 'Internationale dag van het Geluk', dat is uitgerekend vandaag. Zou het toeval zijn? Ik denk het niet. We maken kennis met onze Service Trainer, worden welkom geheten door de Directeur Cabinepersoneel en krijgen aansluitend een tour door het Bemanningscentrum op Schiphol. Ik begrijp direct wat er met een 'blauw hart' wordt bedoeld. Wat een warm welkom en wat stralen ze allemaal dezelfde trots uit. Trots omdat ze voor zo'n prachtige organisatie mogen werken.

Onze opleiding (INI) bestaat uit 13 enthousiaste dames en heren. Vanaf moment één is er een klik en dat komt mede door diezelfde gedrevenheid waarmee wij allemaal aan de opleiding beginnen. 13 verschillende personen maar wel allemaal dat gelijke unieke 'ding' waarop we zijn geselecteerd. Er wordt veel informatie uitgewisseld, iedereen is serieus en betrokken maar er wordt ook bijzonder veel gelachen in de groep.

Zo enthousiast als ik was in mijn laatste blog, zo gefrustreerd voelde ik mij de afgelopen dagen. Voordat je bij Nederlandse mooiste luchtvaartmaatschappij aan de slag kunt, moet je vooral héél veel geduld hebben. Ik dacht altijd best geduldig te zijn maar ik moet toegeven, ik ben mezelf deze week behoorlijk tegengekomen. Na een geslaagde medische keuring in november, volgde begin december een veiligheidsonderzoek van de AIVD. Een screening in Nederland bleek alleen niet voldoende. Indien je langer dan drie maanden aaneengesloten in het buitenland hebt gewerkt en gewoond, wordt dit ook meegenomen in de screening. Tenminste, als je dit eerlijk opgeeft. In mijn geval betekent dit een screening van mijn tijd in Australië, waar ik 6 fantastische maanden heb beleefd. Ook al liep ik soms in zeven sloten tegelijk en sprong ik in de outback bij een wild vreemde vent achterop de motor, ik heb me altijd keurig gedragen. De screening was ik dan ook niet zo bang voor, alleen mijn geduld werd afgelopen week wel erg op de proef gesteld.