Het is nog vroeg als we in Almelo op de internationale trein naar Berlijn stappen. De bagage wekt sterk de indruk dat we minimaal een week op vakantie gaan maar helaas zijn het slechts drie dagen waar we beide erg naar uitkijken. Het reizen met de trein is ontspannend. We halen koffie zonder dat we hoeven te stoppen en we bladeren in alle rust door onze reisgids om de trip goed voorbereid te beginnen. Het is daarnaast een hele goedkope manier van reizen, we betaalden slechts € 100,00 per persoon voor een retour. Het vroege opstaan, het voorbijrazende landschap en zachtjes schudden van de trein maakt ons beide een beetje slaperig. Voordat we het door hebben klinkt ‘Berlin Hauptbahnhof’ door de intercom. Binnen vijf uur treinen staan we al middenin het bruisende Berlijn. We hebben er zin in!

Er staat een nieuw avontuur op de planning, want deze ‘flash-packer’ gaat een roadtrip maken! Voor het Italiaanse gevoel heb ik een Fiat 500 gereserveerd. Als ik de sleutels in ontvangst neem blijkt de Fiat ‘ietsje’ groter uitgevallen dan gepland. Er blijkt alleen een Ford Kuga beschikbaar (waarvan ik mij later realiseer dat ik m’n handen mag dichtknijpen). Enthousiast over het avontuur dat gaat komen verlaat ik het verhuurstation. Mijn enthousiasme maakt al snel plaats voor lichte paniek als ik de hoofdstraat van Palermo inrijd. Mijn eerdere vermoeden wordt bevestigd. Italianen krijgen hun rijbewijs werkelijk bij een pakje boter. Ik houd mijn handen stevig in de belachelijke positie van ‘10 voor 2’. M'n ogen schieten van links naar rechts, te bang om ook maar iets over 't hoofd te zien. Dat ik als enige weggebruiker de verkeersregels wel serieus lijk te nemen blijkt in dit geval niet handig. Terwijl ik netjes voorrang verleen aan een auto van rechts, word ik links door meerdere auto’s ingehaald. Ook stoppen voor het rode verkeerslicht wordt niet gewaardeerd. De Italianen beginnen driftig op de claxon te slaan en er verschijnt een kwaaie blik in mijn achteruitkijkspiegel.

Het is alweer dag 5 van m’n solotrip als ik aan 't eind van de ochtend het stadje Cefalù bereik. Ik word ‘s middags gezelschap gehouden door de Duitse Tim, die voorstelt om ‘la Rocca’ te beklimmen. La Rocca is een gigantische rotspartij die uit de zee omhoog komt. De beklimming hiervan is absoluut de moeite waard en biedt een adembenemend uitzicht over de omgeving. Het stadje zelf is een authentiek Italiaanse vissersplaatsje, met smalle straatjes, bomvol leuke restaurantjes en middenin het centrum staat een onwijs mooie kathedraal. Het stadje is echt een relaxte plek om te zijn na het drukke Palermo. Waar ik vooral van geniet is mijn verblijf bij de gastvrije Giusi. Ik heb de bovenverdieping van haar woning voor mijzelf (geboekt via Airbnb) en dat is heerlijk na een verblijf in een gedeelde kamer in een hostel. Uitgebreid douchen met ‘echte’ handdoeken en heerlijk chillen op een tweepersoonsbed. Gelukkiger kun je me niet krijgen. 

Ik begin de dag in een rustige wijk van Palermo, waar voornamelijk locals te vinden zijn. Het is duidelijk merkbaar dat het naseizoen is aangebroken op Sicilië. Er zijn relatief weinig toeristen op straat en de lokale mensen zijn heel relaxt en geïnteresseerd. Ze zijn vriendelijk en ‘ciao bella’ lijkt bijna een gewoonte te worden wanneer ik ze passeer. Op een plekje in het zonnetje lak ik mijn teennagels, blader ik door m’n reisgids en geniet ik van de rust en het feit dat ik helemaal niks moet. Vanaf een afstandje zie ik een groep Italianen driftig naar me zwaaien. Een vervallen gebouw met prachtige muurschilderingen wordt door hun onder handen genomen. Alles wijst er op dat ze graag even een pauze inlassen. Ik pak mijn spulletjes, loop in hun richting en besluit een praatje met ze te maken. Zij spreken geen woord Engels en ik geen woord Italiaans. Gek genoeg begrijpen we elkaar. Ze halen koffie bij een tentje op de hoek zonder mij over te slaan. Ik drink mijn eerste espresso en realiseer mij dat voorzichtig nippen verstandiger is. De smaak is intens en veel lekkerder dan gedacht.

Net op het moment dat ik klaar ben om aan de vakantie-voorpret te beginnen, zie ik mijn vakantiebestemming voorbijkomen in de nieuwsberichten. “Overstroomde straten van Catania door hevige regenval” en “Een aardbeving in de buurt van de Etna.” Niet echt de berichtgeving waar je op zit te wachten als je onwijs toe bent aan vakantie. Ook al houdt het me bezig, ik veeg mijn ogen droog en besluit dat een beetje natuurgeweld mijn vakantiepret niet in de weg mag staan. Met een ‘ja-en-blik’ bekijk ik de laatste updates en ik besluit mijn backpack met veel positiviteit te vullen. 

Reizen maken doe je samen. Tenminste, als ik de meeste mensen om mij heen moet geloven. Maar is dat ook zo? Hoe leuk al mijn reizen tot nu toe ook waren, ik fantaseer er al jaren over hoe het zou zijn om een keer helemaal alleen te vertrekken. Weg van hier, volledig uit m’n comfortzone stappen en compleet op mezelf aangewezen zijn. Op vakantie wil toch iedereen het liefst zelf bepalen waar je zin in hebt? Niks geen concessies maar gewoon zien waar het avontuur je brengt. Mijn vrije weken staan al een tijdje met koeienletters in m’n agenda. De tijd dringt en ik moet toch echt eens met een idee op de proppen komen want zonder reisgenoot komt die vakantie er niet vanzelf. Terwijl ik het internet afstruin naar eventuele opties begrijp ik even helemaal niets van mezelf. Waarom heb ik al die tijd gefantaseerd over iets wat ik eigenlijk rete spannend vind? Waarom wil ik de mooiste periode van het jaar 24/7 met mijzelf doorbrengen? De antwoorden heb ik helaas niet maar iets in mij schreeuwt heel hard dat ik het gewoon moet doen. Een grotere uitdaging kan ik mijzelf niet geven. Dus stoppen met twijfelen en plannen maken!

Na een aantal heerlijke dagen in Sydney vliegen we voor onze laatste stop door naar het zuidelijk gelegen Melbourne. We stappen aan boord van Quantas waar de gemiddelde Cabin Attendant bijna zijn of haar pensioenleeftijd aantikt. De service is echt prima en voor we het weten staan we alweer aan de grond. Bij aankomst worden we warm ontvangen door Jacolien, die al een tijdje in Melbourne verblijft. Het blijft bizar om aan de andere kant van de wereld uit te stappen en iemand van ‘thuis’ te zien! Vanaf het busstation wandelen we met onze backpacks richting ons hostel. Het grote contrast tussen Sydney en de stad Melbourne is direct voelbaar. Het ‘thuisgevoel’ wat we van Sydney kregen is hier nog ver te zoeken en dat komt met name doordat we bijna struikelen over de hoeveelheid zwervers die op de stoep liggen. Pijnlijk om te zien en hopelijk niet representatief voor de rest van Melbourne. In de bar van het hostel kletsen we onder het genot van een wijntje bij over alle avonturen die we hebben beleefd en de komende dagen samen gaan maken!

We rijden op een uur afstand van mijn favoriete stad en zien het landschap en het verkeer compleet veranderen. We verbazen ons over de grote rotswanden langs de wegen en het aantal weggebruikers. Ineens moeten we de Australische snelwegen delen met vele anderen weggebruikers. De afgelopen week hebben we ruim 1000 kilometer afgelegd tijdens onze rit van Brisbane naar Sydney. De afstanden en het rijden is ons enorm meegevallen maar we kijken beide toch enorm uit naar de vrijheid. Weg met die auto en lekker alles per voet afleggen in de wereldstad Sydney. Bij het verhuurstation leveren we onze auto in originele staat in. Opluchting! Iets te optimistisch besluiten we de route naar ons hostel te voet af te leggen, wat met 15 kilo op onze rug, walking lunch en veel zon toch best een uitdaging blijkt te zijn! Back to the real life of a backpacker!

Na drie fijne dagen op een eiland is het fijn om weer het vasteland te bereiken. In Rainbow Beach staan we zwaar bepakt te wachten op de Greyhound-bus naar Brisbane. Ons geboortedorp Nijverdal is sterk vertegenwoordigd aan de andere kant van de wereld, als blijkt dat een dorpsgenootje op dezelfde bus staat te wachten. Ook al kennen we elkaar alleen van gezicht, het schept direct een band wat resulteert in een hele gezellige busrit! Op de luchthaven van Brisbane bezoeken we meerdere verhuurmaatschappijen om een auto te huren voor de komende week. We zitten lekker in de vakantiemodus en hebben om die reden nog niets vooraf gereserveerd. Het is heel erg relaxt om op de bonnefooi te reizen maar het lijkt ons nu even tegen te werken. Het blijkt aardig duur om ter plekke een auto te huren. Na idiote voorstellen van de verhuurder besluit ik mijn KLM-ID tevoorschijn te halen. Er komen spontaan gunstige tarieven beschikbaar. In een boot van een auto rijden we uiteindelijk opgelucht de luchthaven af. Het links rijden went snel, al zijn het nog regelmatig de ruitenwissers die hun werk doen in plaats van de richtingaanwijzers.

Ik sta al weken te popelen om na anderhalf jaar eindelijk mijn backpack weer tot de nok toe te vullen voor een nieuw reisavontuur. En dit keer is 'avontuur' nog zacht uitgedrukt. Sinds het moment dat ik terug ben van mijn eerste bezoek aan Australië, ben ik al aan het aftellen om weer terug te keren. En nu, 7 jaren later, is het eindelijk het zover! Maar... eerst de voorbereidingen op de onwijs lange reis. Het blijft altijd weer een uitdaging om de backpack zo praktisch mogelijk in te richten, zodat de beperkte inhoud goed wordt benut. Na een kritische beoordeling is mijn missie geslaagd en gaat hij met gemak dicht! Voldoende ruimte om nog even flink te shoppen aan het einde van de reis. Zwaar bepakt loop ik samen met Fleur de vertrekhal van Schiphol in. Het blijft in mijn geval vreemd, om op mijn eigen werkvloer mijn vakantie te beginnen. De bepakking en onze reisoutfits zorgen gelukkig voor een aardige transformatie. Lekker anoniem! Zodra wij onze paspoorten inscannen op de selfservice check-in, vallen we bijna achterover met onze backpacks door de vermelding van ‘stand-by’ op één van de boardingcards. De vlucht blijkt overboekt en we krijgen het advies om bij de gate te checken of er nog een 2e stoel voor ons beschikbaar is. Wij zijn zwaar verontwaardigd en slaan het advies compleet in de wind! Met succes, want bij de incheckbalie weten we alsnog stoelen voor ons beide te bemachtigen! Yes! Doei vakantiestress, let’s go Down Under!

Terwijl de rest van de crew nog lekker hun roes uitslaapt, zit ik om 8 uur al fris en fruitig aan het ontbijt in Ålesund. Het is mijn derde nachtstop in deze stad en ik vind het wel eens tijd worden om te ontdekken wat er nou zo mooi is aan deze plek in Noorwegen. Ik heb besloten om in mijn eentje de Sukkertoppe te beklimmen! In het hotel open ik digitaal de map van Ålesund en ik bestudeer de route naar het vertrekpunt. Het heeft echter weinig opgeleverd, want bij het regelen van een fiets ben ik de route alweer vergeten. De receptie geeft mij de sleutels van een stuk ijzer op wielen, welke spontaan uit elkaar dreigt te vallen als ik de parkeergarage uit fiets. In Amsterdam zou je deze fiets prima zonder slot kunnen achterlaten, echt geen mens die zo’n barrel mee zal nemen. 

Het is 1 minuut over 5 als ik wakker schrik van het geluid van mijn telefoon. Ik zit rechtop in bed en het is mijn werkgever die mij er aan herinnert dat ik stand-by sta. Ik krijg de mededeling dat er een 3-daagse op de planning staat met als hoogtepunt een lange stop in Stavanger. Ik ben groot fan van Noorwegen dus hier mogen ze me elke dag wel voor wakker bellen! Ik krijg een uur om mij kant-en-klaar op Schiphol te melden. Ik spring uit bed, schiet in m'n uniform en blijk ineens uitstekend in multitasken! Binnen een kwartier zit ik opgetuigd en al (met kleine ogen) in mijn auto richting Schiphol. Er is geen 'kip' op de weg, dus voldoende mogelijkheden om het gaspedaal flink in te trappen. Met nog 5 minuten reserve-tijd kom ik aan op mijn werk! Living the dream :-)

Het is nog geen drie weken geleden dat een vriendin en ik spontaan besluiten om een trip te boeken naar een leuke stad in Europa. Even er tussenuit naar een fijne plek waar de zon schijnt en de wijn goed smaakt. Nog diezelfde dag boeken we onze tickets naar het fijne Valencia! Na een vlucht van ruim twee uur pakken we vanaf de luchthaven de metro voor slechts € 3,- p.p. Binnen een half uur stappen we uit op station Xàtiva, gelegen tegenover het oude station. Vanaf daar lopen we door een wirwar van straatjes in een paar minuten naar ons verblijf voor de komende dagen. We verblijven in het hart van het oude centrum aan de Carrer dels Drets, in het historische Ciutat Vella. Airbnb beschikt over een enorm aanbod in Valencia en onze keuze was een gok maar blijkt boven verwachting. De Spaanse eigenaresse is erg vriendelijk, het interieur is stijlvol en voorzien van alle gemakken en het ligt direct achter Plaza Redonda. De ideale uitvalbasis om Valencia te ontdekken!