“Cause I’m leavin’ on a jet plane. Don’t know when I’ll be back again…”
Het waanzinnige nummer van John Denver galmt door mijn woonkamer. Ik zing hard en vooral ongegeneerd mee,
totdat de tekst ineens bij me binnenkomt. De wereld zit op slot. Het onbereikbare lonkt. In mijn gedachten is een vakantiebestemming nog nooit zo mooi geweest, maar het is verder weg dan ooit.
Met mijn nieuwe baan binnen het onderwijs genoot ik stiekem al van de hoeveelheid vakantiedagen. Telde ze zorgvuldig uit en plande ze alvast in. In gedachten reisde ik dit jaar de hele wereld
over. Nog geen paar maanden later blijkt datgene wat altijd zo eenvoudig leek, gewoon boeken en gaan, onmogelijk voor iedereen. Echt iedereen.
Ik wil op reis, met mijzelf en een goed gevulde rugzak maar zonder concreet plan. Ik wil ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten. Slenteren door verlaten straatjes. Ik wil de buitenlandse keuken proeven. Maar ook de natuur in, het onbekende opzoeken.
Er is 1,5 jaar verstreken sinds ik de laatste keer met 14 kg op mijn rug van het vrije leven genoot. De Nederlandse zomer was voorbij en er was opnieuw niemand om mee op te reis te gaan.
“Dan blijf je toch gewoon een jaartje thuis”, was een veel gehoorde reactie.
“Thuis? Nee, ik moet juist gaan. Alleen!”, sprak ik niet alleen mijzelf maar ook anderen toe.
Nee, je hoeft echt niet naar de andere kant van de wereld om het avontuur aan te gaan. Mijn eerste solo trip vond dan ook plaats op het fantastische eiland Sicilië. Voor het jaar 2020 stond
mijn reis ook gepland, op het ticket boeken na. Rondreizen door Noord Thailand, in combinatie met een kort bezoek aan Maleisië. En een solo-citytrip naar het Spaanse Madrid. Aan
de voorpret kwam rigoureus een einde. Beide vakanties werden zonder overleg met een rode stift uit mijn agenda gestreept. Dankzij Corona. Voor onbepaalde tijd.
Het vliegtuig pakken en gewoon op reis gaan, voelt niet goed. Het voelt als een strandwandeling op een zomerse dag, met knellende spijkerbroek, sokken en hoge dichte schoenen. Je voelt het zand
niet tussen je tenen. Niet de aangename warmte van de zon die je zo graag op je lichaam voelt branden. En ondertussen het besef dat er in de verte mensen aan het verdrinken zijn. Je kunt ze niet
helpen. Je kunt alleen maar toekijken.
Ook al wil je dat je vakantie slaagt, het vakantiegevoel gaat er in deze tijd niet komen. Niet voor mij tenminste. Ik denk voor niemand niet. Ik dompel mij komende maanden onder in mijn eigen
vakantieoord: villa Veldsweg. Alle gemakken en vrijheid om te werken, te ontdekken, tot rust te komen maar ook om te genieten. Laat de wereld maar snel weer de oude worden. Ik heb heimwee, niet
naar thuis maar naar de vrijheid. De vrijheid om te gaan naar de plek waar ik het liefste wil zijn!
Reactie schrijven
Mams (donderdag, 18 juni 2020 14:00)
Zoooo herkenbaar �