Let’s go Down Under

Ik sta al weken te popelen om na anderhalf jaar eindelijk mijn backpack weer tot de nok toe te vullen voor een nieuw reisavontuur. En dit keer is 'avontuur' nog zacht uitgedrukt. Sinds het moment dat ik terug ben van mijn eerste bezoek aan Australië, ben ik al aan het aftellen om weer terug te keren. En nu, 7 jaren later, is het eindelijk het zover! Maar... eerst de voorbereidingen op de onwijs lange reis. Het blijft altijd weer een uitdaging om de backpack zo praktisch mogelijk in te richten, zodat de beperkte inhoud goed wordt benut. Na een kritische beoordeling is mijn missie geslaagd en gaat hij met gemak dicht! Voldoende ruimte om nog even flink te shoppen aan het einde van de reis. Zwaar bepakt loop ik samen met Fleur de vertrekhal van Schiphol in. Het blijft in mijn geval vreemd, om op mijn eigen werkvloer mijn vakantie te beginnen. De bepakking en onze reisoutfits zorgen gelukkig voor een aardige transformatie. Lekker anoniem! Zodra wij onze paspoorten inscannen op de selfservice check-in, vallen we bijna achterover met onze backpacks door de vermelding van ‘stand-by’ op één van de boardingcards. De vlucht blijkt overboekt en we krijgen het advies om bij de gate te checken of er nog een 2e stoel voor ons beschikbaar is. Wij zijn zwaar verontwaardigd en slaan het advies compleet in de wind! Met succes, want bij de incheckbalie weten we alsnog stoelen voor ons beide te bemachtigen! Yes! Doei vakantiestress, let’s go Down Under!

Tussen een volle kist chinezen reizen we met China Southern Airlines via Londen Heathrow naar Guangzhou. En geloof mij, er is niets spannends aan Guangzhou. Het is de meest deprimerende luchthaven die er in mijn optiek is. Alles is China-georiënteerd en er is van WiFi tot Mc Donalds helemaal niets voor toeristen beschikbaar. Godzijdank hebben ze een Starbucks, waar onze MasterCards wel worden geaccepteerd. Na een tussenstop van ruim 3 uur vliegen we door naar onze eindbestemming Brisbane. Vanwege het enorme tijdsverschil en natuurlijke de lange vliegduur, eindigt onze reis pas op dag drie. Dit betekent dat we in een razendsnel tempo letterlijk door de eerste 3 dagen ‘vliegen’. Beide vluchten bestaan uit een diner, de nacht en als afsluiter een ontbijt. Op de tweede vlucht trapt mijn lijf er niet meer in. Na het diner wordt de cabineverlichting opnieuw uitgeschakeld maar mijn inwendige lampje blijft aan. Je lichaam voor de gek houden blijkt dus toch niet zo eenvoudig. Bij gebrek aan slaap besluit ik dat een filmmarathon een goede optie is om de lange vlucht door te komen.

Caloundra

Ondanks de jetlag en enorme vochtvoeten heb ik energie voor tien. Na ruim 26 uur stilzitten en vele films verder zijn we eindelijk aangekomen in Australië! Het zonnetje schijnt en het ziet er sterk naar uit dat de zomer in aantocht is. Mijn lievelingsseizoen! Het voelt onwerkelijk als we het stadje Caloundra naderen, een stadje aan de Sunshine Coast waar ik mij 7 jaar geleden enorm thuis heb gevoeld. Ik merk direct dat dit gevoel nooit is verdwenen. We worden afgezet bij ons hotel, dat rechtstreeks uitkijkt op de ‘Backpackers’. De plek dat destijds mijn ‘thuis’ was. De tijd lijkt stilgestaan te hebben, want er is echt niets veranderd. We vallen bijna om van slaap en na een paar uur rust is het tijd om Fleur te laten zien waarom ik zo verknocht ben aan deze heerlijke plek. In onze korte broek en flipflops volgen de boardwalk langs het strand, kijken naar de golven en het kolkende zeewater en worden getrakteerd op een prachtige sunset! We stralen beide van oor tot oor en ik geniet van het fijne gevoel dat deze plek mij opnieuw bezorgt. Ik zie aan Fleur dat ook zij verkocht is aan deze prachtige plek en dit fijne land. We ploffen neer op het terras van La Dolce Vita en ik denk terug aan de tijd dat ik hier de lekkerste maaltijden serveerde. Zodra het hoofdgerecht wordt gebracht, hoor ik bekende stemmen het restaurant binnenkomen. Het zijn de eigenaren Angela en Luigi samen met hun twee meiden die weten dat hun ‘Dutch girl’ na jaren weer terug is. Ik hoef vast niet uit te leggen dat het weerzien na zo’n lange tijd ontzettend bijzonder is!

Een jetlag.. ik heb er nooit echt in geloofd, puur omdat ik er op eerdere trips weinig hinder van heb gehad. Daar kom ik bij deze op terug, inclusief excuses. Een jetlag is niets minder dan je biologische klok die compleet de weg kwijt is. Nou dat is bij ons aardig gelukt. Om 3 uur ‘s nachts liggen we beide klaarwakker in bed en ‘no way’ dat ons lijf nog wil slapen. Om 5:00 uur in de morgen besluiten we dat in bed liggen en wakker zijn een hele slechte combinatie is. Het is al licht buiten dus wij knopen onze hardloopschoenen onder. Klaar voor een paar kilometer joggen langs het strand. We lijken wel gestoord maar blijken niet de enige te zijn met deze kronkel. Vriendelijke gezichten en ‘good morning’ en ‘hi there’ wisselen elkaar af. Verschillende strandtenten zijn geopend en mensen genieten van een ontbijtje op het terras, een duik in het koude zeewater of wandelen en joggen langs het strand. Ongelofelijk.. Het Australische leven begint al direct na zonsopgang. En geloof mij, dat is echt vroeg! Het is heerlijk om zo vroeg buiten te zijn en we besluiten daarom unaniem dat we dit ritme de rest van onze trip gaan overnemen. Dit blijkt later slechts bij een heel goed voornemen te blijven.

Fraser Island

De tweede stop is Rainbow Beach, gelegen op ruim 3 uur rijafstand van het stadje Caloundra. We maken gebruik van de Greyhound, een netwerk van touringcars welke via een vast reisschema langs de oostkust pendelen. De jetlag hakt er flink in en slapen in een hostel is niet heel erg bevorderlijk. Na slechts een paar uur slaap nemen we de volgende dag de ferry naar het grootste zandeiland ter wereld. It’s time to explore Fraser Island!

Zodra we het eiland met een lengte van 120 (!) kilometer naderen, trotseren we een enorme regenbui. Gelukkig verandert de lucht hier binnen enkele minuten van donkergrijs tot helder blauw. In een grote truck met 4wd rijden we met 80 kilometer per uur vol gas langs de branding en over onverharde zandwegen. Waanzinnig! De gids adviseert ons de gordels in de truck braaf te gebruiken, want het racen door het mulle zand zorgt ervoor dat we klotsend in de bus zitten. Een sterke maag is dan ook zeer welkom! Het eiland is meer dan een grote zandbank en bestaat naast extreem veel zand uit heel veel groen. Om bosbranden te voorkomen, vinden er veel gecontroleerde bosbranden plaats in het regenwoud. Gedurende drie dagen bezoeken we met behulp van een gids alle hoogtepunten van Fraser Island. Het water is hier extreem blauw en helder, wat het ‘drink-met-je-billen-bloot-melk-uit-een-kokosnoot-gevoel’ sterk in ons naar boven haalt. Ik ben zelfs zo onder de indruk dat ik mijn bikini ophang in een boom, waar hij tot op de dag van vandaag waarschijnlijk nog steeds hangt. En dat is op zich best een goede reden om weer een nieuwe te kopen, want de keuze is hier enorm!

We maken hikes naar prachtige uitzichtpunten, plonzen, dobberen en suppen in diverse lakes en wandelen door de jungle. Soms blijft de truck vast steken in het losse zand en is het noodzakelijk dat de gids flink gas geeft en de truck streng toespreekt. Ook moeten we tijdens de rit als groep de bus uit om een omgevallen boom te begraven, zodat de truck erover heen kan rijden en alsnog de route kan vervolgen. En dan staat de truck ineens stil, er blijkt een Dingo puppy de weg over te willen steken. Fraser is de enige plek waar deze wilde honden leven. Als je niet beter zou weten dan wil je zo’n beestje het liefst knuffelen en mee naar huis nemen. Helaas zijn ze niet geschikt als trouwe viervoeter want dingo’s zijn wilde en beschermde dieren die moeten jagen om te overleven. Ze kunnen bedreigend zijn voor mensen en het advies is dan ook om rustig achteruit te lopen als je ze in het versier hebt. Helaas blijft het alleen bij deze ontmoeting, want de rest van de trip zien we geen dingo’s meer.

Op dag 2 van de tour rijden we over 75 Mile Beach als we twee kleine propeller vliegtuigen naderen. Piloot Alex stapt onze truck in en vertelt ons over de unieke kans om een rondvlucht te maken over Fraser Island. Met zijn witte pilotenhemd besmeert met koffievlekken, blauwe korte broek en hoge witte sokken is het een hilarische verschijning. Door z’n enorme glimlach en enthousiasme (en uiteraard z’n knappe kop) zijn we beide gelijk verkocht. Natuurlijk gaan we mee! De twee strepen op zijn overhemd verraden dat hij nog lerende is voor piloot. Hij begint te lachen als ik hem hierop wijs en hij begint te vertellen over zijn pilotenopleiding en droom om ooit voor een maatschappij als KLM te mogen vliegen. Er zijn vijf passagiersstoelen aan boord en ik krijg de verantwoordelijkheid om de nooduitgang te openen in een onwaarschijnlijk geval van een evacuatie. Hilarisch want het is in feite niets meer dan een deurklink die naar beneden kan! We vliegen 15 minuten over het eiland en vanuit de lucht zien we opnieuw alle highlights van onze tour. Een fantastische ervaring! We verblijven uiteindelijk drie volle dagen op Fraser en dat is precies voldoende om alles te ontdekken, onze jetlag te genezen en veel over het eiland te weten te komen. Voor ons de perfecte tour om onze reis Down Under te starten!