Aan het begin van de opleiding aan de Schrijversacademie, kreeg ik de opdracht om een scène te schrijven waarin het landschap essentieel is voor het verhaal. Het landschap benadrukt de emoties van de hoofdpersonen en is onmisbaar om het verhaal over te brengen.
Lees hieronder het resultaat!
De alles veranderende tocht
Lena staart naar de overzichtskaart en bestudeert aandachtig de route. Maanden geleden heeft ze het krankzinnige besluit genomen om deze extreme tocht te voet af te leggen. Ondanks dat ze het
eerste deel goed heeft doorstaan, voelt ze vandaag een lichte weerzin om aan het tweede deel van de route te beginnen. Haar lichaam is onvoldoende getraind en haar wandelschoenen hebben pijnlijke
sporen op haar hielen achtergelaten. Vastbesloten om door te zetten pakt ze haar rugzak op. Ze draait zich om en ziet in de verte een reusachtige berg uit het maanlandschap tevoorschijn komen. De
top van de Mount Doom is bedekt met een dik pak sneeuw. Het punt dat symbool staat voor een nieuwe start, waarin ze voorgoed afscheid neemt van haar oude ik. Het wordt tijd voor een ‘nieuwe’
Lena.
Ze knoopt haar wandelschoenen vast, haalt diep adem en zet haar pas stevig in. Haar ogen zijn strak op het pad gericht, te bang om te struikelen over de brokken lavasteen. De omgeving ademt iets magisch uit. De strak blauwe lucht steekt af tegen het kille, zwarte en verlaten landschap. Alleen de allersterkste planten krijgen de kans om hier te overleven. Als ze een plant zou zijn, dan had ze hier willen groeien, om te bewijzen dat ze krachtig genoeg is. Het pad versmalt en lijkt eindeloos omhoog te lopen langs de flanken van de vulkaan. Zorgvuldig plaatst ze haar voeten beurtelings voor elkaar, terwijl losliggend gesteente langs haar voeten naar beneden glijdt. Er lijken uren te zijn verstreken als ze uiteindelijk het hoogste punt bereikt. De geur van zwavel bewijst dat dit niet zomaar een berg is. Haar spieren en longen staan in brand van inspanning. Haar schoenen maken een krakend geluid als ze diep in de verse sneeuw zakken. Ze kijkt over haar schouder en met een gevoel van trots staart ze naar het landschap waardoor ze de afgelopen uren heeft gelopen. Niet eerder heeft ze zich zo krachtig gevoeld. Een nieuwe start begint hier, vandaag, in de verse sneeuw op een onverwoestbare vulkaan.
Reactie schrijven