Het is de schuld van de koelkast

Even lekker sparen was mijn plan. Helaas, missie gefaald. Online shoppen, uitgebreid koken, een flesje goede wijn om te ontspannen, een bakje olijven erbij, een reep chocolade voor de hormonen.

“Och ja, chocola. Dat heb ik sowieso wel verdiend”, spreek ik mezelf toe. Ik zit inmiddels ruim in de excuses en een groot deel van mijn inkomsten belandt rechtstreeks in de kassa van meneer Heijn. Het is iedere keer weer een flinke tik tegen m’n achterhoofd wanneer het totaalbedrag op ‘t schermpje verschijnt. 

“Heeft u ook een bonuskaart?" vraagt de cassière allervriendelijkst. 
Een stilte volgt. Mijn blik blijft hangen op de cijfers voor de komma. 
"Mevrouw....?”

 

"Mijn buik, check dit!"
Ik knijp m’n recent gekweekte vetrol tussen mijn duim en wijsvinger en toon hem vol afkeer aan mijn vriend.
“Corona!”, concludeer ik terwijl ik teleurgesteld mijn schouders ophaal.

Hij schudt zijn hoofd. 

“Nee maar echt, corona doet gekke dingen met je. Weet je, feitelijk gezien is het gewoon overmacht", zeg ik vastberaden. Wat voelt het goed om de schuld bij iemand anders neer te leggen. 
De werkdag zit er op, we sluiten onze laptops en het gesprek over mijn (vr)eetgedrag gaat vrij soepel over in onze gezamenlijke alcoholconsumptie. We zijn het snel eens, we moeten minder drinken, alleen in het weekend. Het weekend dat op donderdag begint, spreken we samen af.

Even later struinen we door de supermarkt. Het boodschappenlijstje wordt zorgvuldig afgewerkt, het karretje gevuld. Ik staar naar het gezonde vak op zoek naar zoutloze (en smaakloze) nootjes. Aan het gerinkel van het glaswerk krijg ik een grijs vermoeden waar mijn wederhelft zich begeeft. Flesje 1, flesje 2. De wijnvoorraad wordt hoorbaar aangevuld. Ik verlaat het gangpad van de nootjes, kijk om ‘t hoekje en mijn verbaasde blik zegt schijnbaar genoeg.

“Voor bij het avondeten druifje, of wil je liever een andere?”, vraagt hij terwijl hij een flesje droge witte triomfantelijk in de lucht houdt.

Bij het avondeten een glaasje inschenken wordt bijna een gewoonte. Dat is dus precies het probleem, die gewoonte. 

“Het is maandag?” roep ik verbaasd.
“Maar maandag hoort nog bij het weekend. Een soort van verlengstuk van de zondag!”, reageert hij enthousiast. 

Ik begin te lachen, kies een flesje uit en leg hem in de kar. “Jij hebt echt een slechte invloed op me” zeg ik plagend terwijl ik de gevulde kar in de richting van de kassa duw.

 

Ik druk de tv aan en luister naar het nieuws. Een item over corona-kilo’s. Ze hebben mijn volledige aandacht.
'Maar liefst 40% van de mensen blijkt te zijn aangekomen sinds de lockdown.' Herkenning, dat voelt goed. Volgens de experts komen we met z'n allen kilo’s aan doordat we te veel op onze reet zitten en meer snaaien. Gelukkig houd ik het meer snaaien een beetje in balans met meer bewegen. Het vele thuis zijn compenseer ik bijna dagelijks met hardlopen, wandelen en Crossfit trainingen. Ondanks dat val ik zonder twijfel in de categorie corona-eters: mensen die zich gedurende de dag volstoppen met eten omdat ze vlakbij de koelkast werken. Vrij logisch eigenlijk. Dus het heeft niets met ruggengraat te maken, het is de schuld van de koelkast! 

 

Zo'n eenvoudig probleem. Je zou haast denken dat je dit ook net zo eenvoudig weer oplost. Helaas, de koelkast lijkt behoorlijk vast te zitten. Een slot op de koelkast? Hmm.. een complete drooglegging lijkt me in deze tijd ook niet verstandig. De hele dag een ‘hangry’ vrouw in huis wordt niemand blij van. Het is te hopen dat ze snel een vaccin vinden tegen dat gekke virus. Dan kunnen we weer gewoon naar kantoor met onze gevulde bakjes. 

 

Ik laat mijn thuiskantoor achter me en strijk neer op mijn tuinbank. Ik strek mijn benen, sluit mijn ogen en ontspan. Het leven is veel te kort om niet te genieten! 

 

Deze column schreef ik als afsluiting van de specialisatie Blogs & Columns, die ik tot voor kort volgde aan de Schrijversacademie.