Opnieuw een hele verandering in mijn leven terwijl ik nog volop aan het genieten was en deed waar ik blij van werd. En toch nam ik drie maanden geleden een besluit om afscheid te nemen van mijn blauwe uniform, de geliefde stad Utrecht om weer terug te keren naar mijn 'vertrouwde leventje' in Twente. Inmiddels lijkt het of ik nooit ben weggeweest! Ik voel mij hartstikke thuis in mijn geboortedorp, ben helemaal gesetteld in een heerlijk huis (met tuin), geniet van een regelmatig werk- en sportritme en ik voel mij hartstikke fit. Alleen het schrijven is iets wat nog ontbreekt in mijn rijtje van energiegevers en dat wil ik uiteraard heel graag weer oppakken. De eerste stap is bij deze gezet!

Precies een jaar geleden heb ik het besluit genomen om 'mijn verhalen' niet langer voor mijzelf op te schrijven. Ik volgde mijn gevoel en met veel enthousiasme opende ik mijn eigen website www.amberontdekt.nl. Als blogger blijft het leuk om te horen dat je met je blog anderen inspireert, motiveert of vermaakt. De reacties werken voor mij in ieder geval erg motiverend. Twee weken geleden kreeg ik wel een hele bijzondere waardering binnen. Ik open nietsvermoedend mijn Instagram-account en zie een bericht in mijn inbox van een afzender die ik niet direct kan plaatsen. Het blijkt een nominatie voor de Liebster Award. Jeeee een nominatie! Wat gaaf!

Ik heb een gezond verstand en ik kan zaken ook prima relativeren. Maar ondanks dat ben ik niet zo’n fan van vrijdag de 13e. Het is vooral de ‘13’ die mij niet zo lekker ligt. En daar schijnen gelukkig meer mensen last van te hebben. Zo ontbreekt er in een vliegtuig altijd een rij 13, puur om te voorkomen dat mensen weigeren op deze rij plaats te nemen. Zo bijgelovig ben ik gelukkig weer niet, maar op de één of andere manier gaat er op vrijdag de 13e wel altijd van alles mis. Oké, vooral bij mij dan. Ook dit jaar had ‘zij’ niet het beste met mij voor. Een dag waarop ik mezelf gewoon thuis had moeten opsluiten. Dan was mij in ieder geval heel wat ellende bespaard gebleven. Laten we het hebben over de meest onhandige dag uit mijn leven als Cabin Attendant! 

Als backpacker zwierf ik 8 maanden rond en leefde ik voortdurend uit mijn rugzak. Een tas met slechts 10 liter inhoud en werkelijk mijn hele levensonderhoud paste er in. Vraag me niet hoe, maar het is gelukt! Ik ging back to basic, sliep in een tentje, camper en hostels. Soms zelfs met meerdere in een kamer waar ik met vreemden een stapelbed deelde. Ik vond het allemaal prima, voelde me (bijna) overal thuis en genoot juist van die vrijheid! Totdat het einde van dit avontuur in zicht kwam, veranderde mijn gevoel. Ik begon ineens te verlangen naar een eigen plek en in het bijzonder mijn eigen kledingkast èn mijn eigen bed. 

Ken je het gevoel dat je echt relaxt bent en even nergens aan denkt? Dat je niet bezig bent met wat er die dag allemaal moet gebeuren, hoe laat het is en wie je nog een appje terug moet sturen? Dat je geen idee hebt waar en met wie je vrienden en familie uithangen? Ik denk dat iedereen deze vraag graag met 'ja' wil beantwoorden, maar het voor de meesten toch echt een dikke 'nee' is. Want we zijn met z'n allen compleet vergroeid met onze smartphone en die irritante 'ananas' (zoals de tv-commercial het mooi in beeld brengt) staan we dagelijks mee op en nemen we gezellig mee naar bed. En diezelfde ananas geeft ons veel te veel informatie waar we vaak geen reet mee kunnen. Informatie waar je ook niet altijd even blij van wordt. Want al die leuke bezigheden van anderen zien, terwijl jezelf al uren in je huispak op de bank ligt sip te zijn, is niet heel prettig voor je eigen gemoedsrust.

Verliefd zijn zonder dat je die persoon ooit in het echt hebt ontmoet. Zou het echt kunnen? Online daten is helemaal van deze tijd maar het blijft natuurlijk het leukste om iemand gewoon spontaan tegen het lijf te lopen. Al is dat best lastig, want de spoeling wordt dunner naarmate je de 30 hebt bereikt en hoe herken je een vrijgezel in een overvolle kroeg? Daarnaast kan zijn stem, zijn glimlach of zijn geur al bepalend zijn of je als een blok voor hem valt. Tja, dat is moeilijk te peilen als je hem alleen van een foto kent. Hoewel ik echt geen voorstander ben van online daten, zijn er wel eens momenten dat ik de verleiding en mijn nieuwsgierigheid even niet kan bedwingen. Eventjes ongegeneerd 'swipen' op één van de apps. In de meeste gevallen eindigt dit swipen binnen een dag met frustratie en het deleten van de app als gevolg.

Trouwen. Het heeft nooit bovenaan mijn lijstje met dromen gestaan omdat ik ten eerste niet zo'n held ben in sparen en ten tweede liever mijn geld spendeer aan een enkele reis paradijs. Maar zodra ik weer een bruiloft heb, word ik compleet opgezogen in de 'wedding bubble' en vind ik trouwen fantastisch! Ik loop de hele dag met een enorme grijns rond en ben zwaar vatbaar voor iedere vorm van romantiek. Emotioneel gezien bereik ik mijn top en dan met name als er lieve woorden worden gesproken en pakkende muziek wordt gedraaid. Tegenwoordig heb je zelfs live muziek tijdens de ceremonie, nou dan kun je mij echt opvegen. Tijdens de dag maak ik continu aantekeningen in m'n hoofd wat ik juist wel of juist niet zou willen op mijn 'eigen' bruiloft. Bizar dat ik daar over nadenk, want om te kunnen trouwen is een man niet overbodig. Misschien verstandig om die eerst eens te strikken voordat ik verdere plannen maak. ;)

Als ik ergens op tijd moet zijn, gaat er altijd wel iets mis. Ik schat de tijd meestal verkeerd in en het gaat vooral mis als ik tè veel tijd heb, want juist dan verlies ik de tijd compleet uit het oog. Het liefste snooz ik maximaal en doe ik vervolgens alles in de hoogste versnelling, want dat werkt voor mij 't beste. Dan kom ik namelijk wel op tijd, al voel ik me dan een stuk minder relaxt. Ik las bij toeval laatst een artikel over onderzoek naar 'laatkomers' en het blijkt dat dit soort vaak multitaskers zijn en er eigenlijk niets aan kunnen doen en meer moeite hebben om op tijd te komen. De combinatie van te weinig besef van tijd en zoveel taken tegelijk willen doen zorgt ervoor dat we tijd te kort komen. Herkenbaar, alleen moet ik wel toegeven dat ik een hele slechte multitasker ben.

Een band met een zus ervaar ik als iets heel bijzonders. Als je jong bent en samen opgroeit besef je nog niet dat dezelfde zus jaren later misschien wel één van je beste vriendinnen gaat worden. Op dat moment is het vooral een haat-liefdeverhouding. Ruzie maken over kleine onbelangrijke dingen omdat de ander je mateloos irriteert of gewoon omdat je lekker eigenwijs bent. Het bloed onder elkaars nagels vandaan halen door stiekem elkaars kleding aan te trekken. Zo nu en dan elkaar even flink in de haren vliegen was als kind heel 'gewoon'. Raar genoeg kan ik mij daar nu nog weinig bij voorstellen.

"Geluk is als een boemerang, het komt terug bij degene die het geeft."

"Uren later zit ik helemaal opgeladen op m'n fiets en ondanks de regen geniet ik van het ultieme gevoel van vrijheid. Alles wat nu op m'n pad komt en nog gaat komen is volledig onbekend. Een nieuwe stad. Een nieuwe baan. Een nieuwe woning. En een nieuwe huisgenoot."

En dan is het ineens 6 maart.. Na hectische weken van verhuizen en alles afronden op m'n vorige baan is het vandaag eindelijk zover. Ik neem afscheid van m'n tijdelijk onderkomen en stap vol enthousiasme en gezonde spanning in m'n Peugeot 107. M'n fijne bakkie die ik de laatste weken behoorlijk heb verwaarloosd en voornamelijk heb gebruikt als opslag en verhuiswagen. Vandaag pak ik hem voor de 3e en laatste keer tot de nok toe vol. Anderhalf uur later rij ik met een dikke glimlach Oudwijk binnen en parkeer ik m'n Peugeot voor de deur van mijn nieuwe woning. De verhuizing naar Utrecht is een feit.

Valentijnsdag. Een dag waarop de liefde wordt 'gevierd'. Een dag voor setjes, voor verloofden en geheime liefdes. Een dag waarop ik iedere jaar weer hoop dat mijn brievenbus het niet meer houdt. Dat ik bij thuiskomst struikel over de pakketjes bij mijn achterdeur. Helaas.. Ook dit jaar weer een illusie armer. Wel werd ik op het werk anoniem verrast met een lief kaartje en een goddelijke reep Toni. Ook al vind ik Valentijnsdag maar iets commercieels, van deze aandacht kreeg ik wel een dikke glimlach!

Als je besluit in het westen te gaan werken, is woonruimte zoeken buiten Twente een logische stap. Voor veel mensen in mijn omgeving een heftige beslissing, maar voor mij niet meer dan een leuke uitdaging! Uit het vertrouwde stappen is iets dat helemaal bij mij past en waar ik op dit moment erg naar uitkijk. Een eigen plek creëren in een stad met zoveel meer mogelijkheden. Geloof me niet verkeerd, want Hellendoorn is prachtig. Voor stelletjes en gezinnen. Als vrijgezel is het vooral erg rustig en biedt het weinig potentie. Ook al hou ik enorm van de mooie natuur, het 'ons kent ons' en mijn familie en vrienden die hier wonen, verhuizen is voor mij de juiste keuze op het juiste moment. Per 1 maart is het officieel: dag Hellendoorn, hallo Utrecht! 

Toen ik jaren geleden voor het eerst mijn loopschoenen onder knoopte, had ik niet gedacht dat hardlopen mijn hobby zou worden. Met Evi op mijn iPod begon ik helemaal onderaan: twee minuten rennen met afwisselend één minuut wandelen. Ik hoorde mijn voeten op het asfalt ploffen, mijn ademhaling zwaarder worden en m'n enkels regelmatig zwikken. Ik telde de seconden af totdat Evi weer toestemming gaf om te gaan wandelen. Gelukkig bleef ik volhouden, want mijn uithoudingsvermogen moest echt omhoog. Na enkele weken begon ik al vooruitgang te boeken. Ik begon het zelfs leuk te vinden. Vooral de energie die vrijkomt tijdens het hardlopen en het geluksgevoel achteraf: de zogeheten 'runners high', daar geniet ik zo van. Hardlopen werkt echt verslavend en je hebt er maar zo weinig voor nodig. Een paar fijne hardloopschoenen, een half uur vrije tijd èn voor mij niet onbelangrijk: een hardloopmaatje. Want lopen in je eentje is niet echt mijn ding. Samen is veel gezelliger en je hebt gelijk een navigatie! Dat is voor mij meer dan welkom want met mijn richtingsgevoel verdwaal ik zelfs op de Hellendoornse berg!

Ken je dat gevoel dat je denkt 'Neeee! Waarom doe ik altijd iets voordat ik nadenk? En waarom ben ik zo onhandig?' Voor mij is dat bijna dagelijkse kost. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan herinnerd word hoe onhandig ik soms kan zijn. Ik denk dat ik er wel een boek over uit kan geven. Mijn vriendinnen praten ook altijd over een 'Amber actie' als ik iets onhandigs doe. In de Dikke van Dale staat de betekenis van kluns als volgt beschreven:

Kluns (de; m,v; meervoud: klunzen)
sufferd, knoeier, onhandig persoon

Je hebt van die mensen die 't leven als één grote ontdekking zien. Die wensen en dromen hebben die oneindig lijken. Ik ben er helaas zo'n 'eentje'. Een bucketlist begin ik niet aan, want ik zou niet weten waar ik moet beginnen, eindigen én hoe ik zo'n lijst moet classificeren. Ik vind namelijk heel veel dingen leuk. Keuzes maken? Daar ben ik niet voor in de wieg gelegd.

Op 't moment dat je in een relatie zit, ben je onbewust vooral bezig met fantaseren over de dingen die je allemaal samen nog wilt ondernemen. Als er dan een moment aanbreekt dat er geen 'samen' meer is, dan is dat eerst best pijnlijk. Tegelijkertijd opent het weer zoveel nieuwe deuren. Je kunt hardop dromen over hoe je jouw eigen leventje vorm wilt gaan geven. En wat is dat fijn! Het rijtje 'wensen, eisen en grenzen' is een handige checklist die ik vaak gebruik als ik een lastige beslissing moet nemen. Ineens realiseer ik mij dat ik geen rekening meer hoef te houden met grenzen. De wereld ligt namelijk aan m'n voeten en de enige grenzen waar ik rekening mee moet houden zijn mijn eigen wensen!

Er zijn heel veel redenen te bedenken waarom ik graag sport. Natuurlijk vind ik het belangrijk om mij fit te voelen. Sporten is voor mij dan ook iets vanzelfsprekends. Ik ben daarnaast graag onder de mensen en sporten maakt mij een gelukkig mens. Maar misschien wel de allerbelangrijkste reden.. Ik word super onrustig als ik mijn energie er niet uit kan gooien! Aan energie heb ik namelijk geen gebrek. En om heel eerlijk te zijn.. Ik ben het ook wel verplicht aan de mensen om me heen. Want als ik niet sport, ben ik één brok energie. En geloof mij, dat wil je niet.

Op het moment dat de winter voor de deur staat merk ik dat het meer moeite kost om mijn doel van minimaal drie keer per week sporten te behalen. De extreme-run-training van 'oom Henny' stopt zodra de Strongmanrun is geweest en wordt pas in januari weer opgestart. En wat is dat weer afkicken van m'n verslaving op de zondagochtend. De Body Attack vult dit gat in de winter gelukkig op en staat al ruim tien jaar op de dinsdagavond op m'n planning. Maar mijn hardloopritme neemt gedurende de wintermaanden af. Als ik 's avonds uit m'n werk kom is het buiten donker en vooral koud. En wat is er dan fijner dan mezelf met een kop thee op de bank te nestelen, verwarming op de grillstand te zetten en voor de tv te kruipen? Op zoek blijven naar de juiste motivatie en jezelf een doel stellen is voor mij enorm belangrijk. Ik weet van mezelf dat ik het lekkerste in m'n vel zit als ik tijdens de winterdagen in de 'sportieve flow' blijf. Daarmee doorbreek ik de stille winteravonden en kan ik zonder enig schuldgevoel blijven genieten van m'n snaaimomenten. Want vooral de wintermaanden zijn de maanden om uit de bocht te schieten met ongezonde voeding. Maar de allerbelangrijkste motivatie blijft voor mij persoonlijk dat ik in het voorjaar goed voorbereid het nieuwe hardloopseizoen in ga. Ze zeggen niet voor niks: 'Summerbodies are made in winter!'

Ik denk dat vriendschap voor de meesten wel tot één van de belangrijkste dingen in het leven behoort. Dat geldt ook zeker voor mij. Want wat voel ik mij rijk met diegene die ik tot mijn vriendinnen mag rekenen. Sommigen spreek ik bijna dagelijks, wekelijks of sommigen zelfs maar een paar keer per jaar. En ook dan pakken we gelijk de draad weer op. Zolang je maar iets gemeenschappelijk hebt, want dat is naar mijn idee de basis van iedere vriendschap. Dezelfde liefde hebben voor lekker eten, een glaasje wijn en eindeloos bijkletsen. Samen dezelfde sport beoefenen of de passie voor mooie verre reizen delen. Een vriendschap omdat je qua persoon zó op elkaar lijkt, dat je veel in elkaar herkent en alleen bij een bepaalde gedachte al samen de slappe lach krijgt. Vriendinnen zijn er in alle soorten en maten en juist die combinatie maakt het zo leuk!