Opnieuw een hele verandering in mijn leven terwijl ik nog volop aan het genieten was en deed waar ik blij van werd. En toch nam ik drie maanden geleden een besluit om afscheid te nemen van mijn blauwe uniform, de geliefde stad Utrecht om weer terug te keren naar mijn 'vertrouwde leventje' in Twente. Inmiddels lijkt het of ik nooit ben weggeweest! Ik voel mij hartstikke thuis in mijn geboortedorp, ben helemaal gesetteld in een heerlijk huis (met tuin), geniet van een regelmatig werk- en sportritme en ik voel mij hartstikke fit. Alleen het schrijven is iets wat nog ontbreekt in mijn rijtje van energiegevers en dat wil ik uiteraard heel graag weer oppakken. De eerste stap is bij deze gezet!

Ik heb een gezond verstand en ik kan zaken ook prima relativeren. Maar ondanks dat ben ik niet zo’n fan van vrijdag de 13e. Het is vooral de ‘13’ die mij niet zo lekker ligt. En daar schijnen gelukkig meer mensen last van te hebben. Zo ontbreekt er in een vliegtuig altijd een rij 13, puur om te voorkomen dat mensen weigeren op deze rij plaats te nemen. Zo bijgelovig ben ik gelukkig weer niet, maar op de één of andere manier gaat er op vrijdag de 13e wel altijd van alles mis. Oké, vooral bij mij dan. Ook dit jaar had ‘zij’ niet het beste met mij voor. Een dag waarop ik mezelf gewoon thuis had moeten opsluiten. Dan was mij in ieder geval heel wat ellende bespaard gebleven. Laten we het hebben over de meest onhandige dag uit mijn leven als Cabin Attendant! 

Als backpacker zwierf ik 8 maanden rond en leefde ik voortdurend uit mijn rugzak. Een tas met slechts 10 liter inhoud en werkelijk mijn hele levensonderhoud paste er in. Vraag me niet hoe, maar het is gelukt! Ik ging back to basic, sliep in een tentje, camper en hostels. Soms zelfs met meerdere in een kamer waar ik met vreemden een stapelbed deelde. Ik vond het allemaal prima, voelde me (bijna) overal thuis en genoot juist van die vrijheid! Totdat het einde van dit avontuur in zicht kwam, veranderde mijn gevoel. Ik begon ineens te verlangen naar een eigen plek en in het bijzonder mijn eigen kledingkast èn mijn eigen bed. 

Ken je het gevoel dat je echt relaxt bent en even nergens aan denkt? Dat je niet bezig bent met wat er die dag allemaal moet gebeuren, hoe laat het is en wie je nog een appje terug moet sturen? Dat je geen idee hebt waar en met wie je vrienden en familie uithangen? Ik denk dat iedereen deze vraag graag met 'ja' wil beantwoorden, maar het voor de meesten toch echt een dikke 'nee' is. Want we zijn met z'n allen compleet vergroeid met onze smartphone en die irritante 'ananas' (zoals de tv-commercial het mooi in beeld brengt) staan we dagelijks mee op en nemen we gezellig mee naar bed. En diezelfde ananas geeft ons veel te veel informatie waar we vaak geen reet mee kunnen. Informatie waar je ook niet altijd even blij van wordt. Want al die leuke bezigheden van anderen zien, terwijl jezelf al uren in je huispak op de bank ligt sip te zijn, is niet heel prettig voor je eigen gemoedsrust.

Trouwen. Het heeft nooit bovenaan mijn lijstje met dromen gestaan omdat ik ten eerste niet zo'n held ben in sparen en ten tweede liever mijn geld spendeer aan een enkele reis paradijs. Maar zodra ik weer een bruiloft heb, word ik compleet opgezogen in de 'wedding bubble' en vind ik trouwen fantastisch! Ik loop de hele dag met een enorme grijns rond en ben zwaar vatbaar voor iedere vorm van romantiek. Emotioneel gezien bereik ik mijn top en dan met name als er lieve woorden worden gesproken en pakkende muziek wordt gedraaid. Tegenwoordig heb je zelfs live muziek tijdens de ceremonie, nou dan kun je mij echt opvegen. Tijdens de dag maak ik continu aantekeningen in m'n hoofd wat ik juist wel of juist niet zou willen op mijn 'eigen' bruiloft. Bizar dat ik daar over nadenk, want om te kunnen trouwen is een man niet overbodig. Misschien verstandig om die eerst eens te strikken voordat ik verdere plannen maak. ;)

Als ik ergens op tijd moet zijn, gaat er altijd wel iets mis. Ik schat de tijd meestal verkeerd in en het gaat vooral mis als ik tè veel tijd heb, want juist dan verlies ik de tijd compleet uit het oog. Het liefste snooz ik maximaal en doe ik vervolgens alles in de hoogste versnelling, want dat werkt voor mij 't beste. Dan kom ik namelijk wel op tijd, al voel ik me dan een stuk minder relaxt. Ik las bij toeval laatst een artikel over onderzoek naar 'laatkomers' en het blijkt dat dit soort vaak multitaskers zijn en er eigenlijk niets aan kunnen doen en meer moeite hebben om op tijd te komen. De combinatie van te weinig besef van tijd en zoveel taken tegelijk willen doen zorgt ervoor dat we tijd te kort komen. Herkenbaar, alleen moet ik wel toegeven dat ik een hele slechte multitasker ben.

Een band met een zus ervaar ik als iets heel bijzonders. Als je jong bent en samen opgroeit besef je nog niet dat dezelfde zus jaren later misschien wel één van je beste vriendinnen gaat worden. Op dat moment is het vooral een haat-liefdeverhouding. Ruzie maken over kleine onbelangrijke dingen omdat de ander je mateloos irriteert of gewoon omdat je lekker eigenwijs bent. Het bloed onder elkaars nagels vandaan halen door stiekem elkaars kleding aan te trekken. Zo nu en dan elkaar even flink in de haren vliegen was als kind heel 'gewoon'. Raar genoeg kan ik mij daar nu nog weinig bij voorstellen.

"Geluk is als een boemerang, het komt terug bij degene die het geeft."

Je hebt van die mensen die 't leven als één grote ontdekking zien. Die wensen en dromen hebben die oneindig lijken. Ik ben er helaas zo'n 'eentje'. Een bucketlist begin ik niet aan, want ik zou niet weten waar ik moet beginnen, eindigen én hoe ik zo'n lijst moet classificeren. Ik vind namelijk heel veel dingen leuk. Keuzes maken? Daar ben ik niet voor in de wieg gelegd.

Op 't moment dat je in een relatie zit, ben je onbewust vooral bezig met fantaseren over de dingen die je allemaal samen nog wilt ondernemen. Als er dan een moment aanbreekt dat er geen 'samen' meer is, dan is dat eerst best pijnlijk. Tegelijkertijd opent het weer zoveel nieuwe deuren. Je kunt hardop dromen over hoe je jouw eigen leventje vorm wilt gaan geven. En wat is dat fijn! Het rijtje 'wensen, eisen en grenzen' is een handige checklist die ik vaak gebruik als ik een lastige beslissing moet nemen. Ineens realiseer ik mij dat ik geen rekening meer hoef te houden met grenzen. De wereld ligt namelijk aan m'n voeten en de enige grenzen waar ik rekening mee moet houden zijn mijn eigen wensen!