Kort verhaal: ‘Het laatste cadeau’

Het laatste cadeau 

De avond van een grauwe decemberdag. Mijn bovenbenen trillen en de kou heeft het gevoel uit mijn handen weggetrokken. Ik staar voor me uit. De laaghangende mist boven het meer oogt bijna sprookjesachtig. Het dunne laagje ijs is nog niet sterk genoeg om een rijder te dragen. Ik loop terug naar de auto en stap in. Het raam beslaat door mijn ademhaling. Ik tuur door het zijraam over het meer en voel hoe mijn hart door mijn keel raast. Hoewel ik er vaker over gefantaseerd heb, had ik nooit gedacht dat ik hier toe in staat zou zijn. ‘Dit was het enige juiste’, spreek ik mezelf toe. Als de weersvoorspellingen uitkomen zal het meer de komende dagen verdwijnen onder een dikke laag ijs. Ik steek de sleutels in het contact en start de motor.

Mijn dreunende hoofdpijn en een verkrampte rug zijn het resultaat van te lang doorwerken. Met samengeknepen ogen observeer ik mijn appartement. Vanaf de keukentafel zie ik regelmatig de zon opkomen en ook weer ondergaan. Ik ben niet graag onder de mensen en voel me veilig binnen deze muren. Een groot contrast met het leven van mijn zus Tess. Altijd al geweest. Wanneer zij op stap ging met vriendinnen, de één na de andere jongen versleet, trok ik me het liefst terug in mijn eigen wereld. Vriendjes heb ik nooit gehad. Verliefd ben ik slechts twee keer geweest. Dat gevoel werd abrupt kapotgemaakt. Door haar, toen ik hem ’s ochtends naast haar aan onze ontbijttafel plaats zag nemen. Het stekende gevoel in mijn maag leek nooit meer weg te trekken. Tot een half jaar geleden. Terwijl ik mijn laptop dichtklap, blijft mijn blik hangen op het aangebroken flesje bier op het aanrecht. Hoewel rondslingerende voorwerpen mij normaalgesproken storen, voelt dit anders. Ik til het flesje op en wrijf met mijn duim langs de rand van de hals, precies op de plek waar zijn lippen enkele uren daarvoor nog zaten. Ik bijt op mijn onderlip. Om exact 19:30 uur kwam hij binnen, om 19:50 uur trok hij de deur achter zich dicht. Zijn laatste bezoek schiet door mijn gedachten.

   ''Dag Asim," zeg ik terwijl ik hem binnenlaat.

   Hij loopt achter mij aan de gang door en volgt me tot aan mijn slaapkamer.

   "Kleed je alvast uit en ga liggen," zegt hij terwijl hij mijn kaak tussen vingers klemt en met zijn

tong langs mijn bovenlip glijdt.

   Ik geniet van zijn dominante houding en zijn zware stem. Mijn polsen die lijken te verdwijnen

in zijn stevig aanvoelende handen. De spanning die tussen ons in hangt, het gevoel van complete overgave. Het moment dat hij zich ruw bij mij naar binnendringt. In gedachten tel ik mee, acht tot negen harde stoten. Het rituele karakter voelt prettig. Overzichtelijk. Slechts twintig minuten heeft hij nodig, inclusief het biertje dat hij na afloop in één teug opdrinkt. Ik ervaar gevoelens waarvan ik het bestaan niet kende. Het eenzame gevoel lijkt naar de achtergrond te verdwijnen tijdens de minuten dat hij bij me is. Ik voel de warmte uit mijn lijf trekken als hij zijn sleutels oppakt en aanstalten maakt om weer te gaan. ‘Ik zou willen dat je vaker langskomt.’

  "Dat is onmogelijk, Anne. Je wilt toch ook niet dat ze erachter komt?"

  Ik schud m’n hoofd maar merk dat het me weinig interesseert. Als kind hadden we al weinig met elkaar, de band is alleen maar verslechterd sinds we ons eigen leven leiden. Dat we toevallig voor dezelfde man zijn gevallen, is ook niet mijn keuze geweest. "Iedereen vindt uiteindelijk de liefde, ook ik." Spreek ik mijzelf toe. "Er komt een moment dat hij definitief voor mij zal kiezen." Ik volg het geluid van zijn voetstappen in de hal totdat ik de deur in het slot hoor vallen.

Ik parkeer mijn auto, verberg mijn gezicht in de kraag van mijn jas en loop in de richting van haar woning. Exact vierentwintig stappen totdat ik de voordeur bereik. Familieaangelegenheden vermijd ik het liefst, maar ik weet dat het me niet in dank wordt afgenomen als ik me op haar verjaardag niet laat zien.

   "Kom gauw binnen, het is veel te koud. Fijn dat je er bent," zegt Tess.

   "Gefeliciteerd," zeg ik mat, terwijl ik mijn wangen driemaal tegen haar wang druk. Ik realiseer me dat ik een cadeau ben vergeten. Ik volg haar de woonkamer in en voel me onrustig worden als ik het aantal mensen in de ruimte tel. Zodra Tess zich weer op het overige bezoek richt, trek ik mij terug in de keuken. De mensen in de andere wereld praten veel en snel. Ik focus me op de taart die mijn moeder mee heeft gebracht en verdeel hem in twaalf exact gelijke stukken. Voorzichtig en gecontroleerd laat ik het mes door de taart glijden. Op het moment dat ik de bodem bereik, merk ik dat ik niet alleen ben. Het is zijn sterk ruikende parfum die zijn aanwezigheid verraadt. Ik voel een zachte bries in mijn nek. Mijn onderbuik trekt samen en een tintelend gevoel trekt van mijn navel naar beneden. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Voorzichtig leg ik het mes neer. Mijn benen voelen zo licht dat het lijkt alsof mijn voeten geen contact meer maken met de vloer. Met mijn handen zoek ik steun aan het aanrecht. Ik sluit mijn ogen en voel door de stof van mijn jeans hoe zijn handen over mijn heupen glijden.

   "Wat zie je er opwindend uit," fluistert Asim in mijn oor.

   Zodra ik weer bij zinnen kom, heeft hij de ruimte verlaten. Zijn onaangekondigde aanrakingen nemen me mee naar een andere wereld. De harde lach van mijn zus brengt me terug in de realiteit. Over mijn schouder tuur ik de woonkamer in en merk op hoe hij de lege plaats naast Tess inneemt, tegen haar aankruipt en glimlacht. Ik observeer iedere handeling. Een pijnscheut schiet door mijn borst zodra hij haar stevig tegen zich aandrukt. De wijze waarop hij zich als de liefhebbende partner voordoet, raakt me. Ik bal mijn vuisten en kruip ineen.

   "Asim en ik willen jullie iets belangrijks vertellen," hoor ik mijn zus met opgetogen stem zeggen. Ze grijpt zijn hand vast en trekt hem van de bank omhoog.

   Ik blijf in mijn veilige wereld en probeer mijzelf onzichtbaar te maken terwijl ik aandachtig meeluister. Tess kijkt de kamer rond en lijkt mijn afwezigheid op te merken.

   "‘Anne, kom je ook? En vergeet de taart niet!"

   Ik haal diep adem en moet moeite doen om het taartplateau in balans te houden. Ik ontwijk alle blikken als ik de salontafel bereik. Voordat ik me kan voorbereiden op wat komen gaat, vliegen haar woorden eruit.

   "‘Asim en ik gaan trouwen!"

   De laatste twee woorden galmen na in mijn hoofd. Ik voel me draaierig worden en snak naar adem. Gejoel en vele stemmen vullen de kamer. Ik bevries. Als mijn zus ineens voor me staat pers ik er een niet gemeende ‘gefeliciteerd’ uit. Ik onderga haar omhelzing terwijl het lijkt alsof mijn hoofd ieder moment uiteen kan barsten. Dit was niet het plan. Dit moet stoppen, en wel heel erg snel, schiet er vastbesloten door mij heen.

Ik tel de 24 stappen, haal diep adem en druk op de bel. Ze lijkt verrast als ze deur opent en mij onaangekondigd voor haar neus ziet staan.

   "‘Anne? Wat een verrassing. Kom gauw binnen!"

   Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst alleen met haar in één ruimte ben geweest en moet mijn best doen om het ongemak niet te veel te laten merken. Tijdens de stiltes die vallen, drinkt ze gulzig uit de fles champagne die ik voor haar heb meegebracht. Ze vraagt voor de tweede keer of ik niet één glas met haar meedrink. Mijn smoes over mijn onrustige maag lijkt te werken. Ik zie aan haar manier van bewegen en haar stem dat het niet alleen de champagne is die z’n werk begint te doen. ‘Deze had je nog van mij tegoed,’ zeg ik terwijl ik haar een verlaat verjaardagscadeau overhandig. 

   Ze verwijdert het papier en haar ogen worden groter als ze het cadeau uit de doos omhoog tilt. "Hoe wist je dat ik het schaatsen weer wilde oppakken?" reageert ze verbaast. 

   Ik kijk haar aan en glimlach. "Zullen we ze gelijk uitproberen?"