Cefalù en Taormina

Dat ik na gemiddeld 13 kilometer wandelen per dag (en korte hostelnachten) wel wat slaap kan gebruiken is te merken. De volgende morgen ontwaak ik veel te laat voor het ontbijt. De lieve gastvrouw Giuisi nodigt mij uit om aan te schuiven voor de lunch. Ik word blij van haar energie en al zingend kookt ze een heerlijke Siciliaanse pasta voor ons tweetjes. We communiceren met elkaar met handen en voeten en met behulp van een vertaal-app op haar laptop. Na de lunch pak ik mijn tas in, bedank Giuisi voor de enorme gastvrijheid en vervolg ik mijn reis van Cefalù naar de stad Taormina. 

Taormina is een kleurrijk maar onwijs toeristisch stadje aan de oostkust. Het staat vol met chique winkels en is gelegen op een stijle rots. Hostel Taormina is één van de weinige betaalbare accommodaties en blijkt gelukkig ook een hele goede keuze. Ik word ontzettend gastvrij ontvangen en binnen 5 minuten biedt zich gezelschap aan voor het avondeten. Vanuit bet hostel bereik je via diverse trappen in 30 minuten het strand Isola Bella. Een mooi verscholen baai, dat met stralend weer waarschijnlijk nog mooier is om te bezoeken. Het water voelt opvallend warm aan maar het is buiten te fris om een duik te nemen. Rond de middag slaat het weer volledig om en komt het met bakken uit de lucht. Na even schuilen besluit ik de kabelbaan terug omhoog te nemen. Terug in het hostel merk ik aan m’n stemming dat dit niet echt mijn dag gaat worden. Het bekijken van de slechte weersvoorspellingen voor de rest van de week is ook niet echt bevorderlijk. Oké niet zeuren, flink zijn. Het weer heb je geen controle op dus er zit niets anders op dan er gewoon mee te dealen.

Tot nu toe was het  ‘solo’ reizen vooral een verademing. Vanaf het moment dat het weer omslaat realiseer ik mij dat een reisgenoot ook best welkom zou zijn. Al is het maar om eventjes lekker tegenaan te kletsen of een potje mee te yahtzeeën tijdens de regen. Ik neem mezelf voor om de rest van de middag met een goed boek op bed te gaan liggen en me niet langer te ergeren aan die regen die niet op lijkt te houden. In de avond komt er nog een lading onweer bij. De onweer gaat uiteindelijk over in een soort van wervelwind met enorme knallen. Bizar! Ik heb nog nooit zoiets gehoord. Hoewel de Sicilianen erg slecht zijn in weersvoorspellingen, lijkt Palermo en omgeving over het algemeen het beste weer te hebben van het hele eiland. Ik bestel een Aperol Spritz en herzie mijn reisplan. Ik besluit een Fiat 500 te reserveren voor drie dagen, waarbij ik vanuit Palermo gas geef richting het betere weer in het westen. Mijn wens om de Etna te beklimmen laat ik bij deze los, want dat ga ik voor mijn vertrek helaas niet meer redden. Een bijkomend voordeel is dat ik hopelijk mijn bikini eindelijk onderuit m’n backpack kan vissen!

Met het nieuwe plan word ik opgewekt wakker. De zon breekt door en na een ontbijt in de zon beklim ik de rots van Taormina. In een half uur sta ik boven en het is zo de moeite waard! Na een tijdje slenteren door de gezellige straatjes bezoek ik het plein middenin Taormina. Ik plof neer op een bankje met een overheerlijke Canolli die ik binnen no-time naar binnen werk. Tè zoet en te lekker (en zo vet dat je hem eigenlijk net zo goed direct op je dijen kunt plakken). Twee straatmuzikanten spelen gitaar en zingen bekende Italiaanse nummers, de sfeer is goed en de zon maakt het helemaal af. Ik neem als afsluiter een Arancini, een gefrituurde risottobal wat kenmerkend is voor het eiland. De smaak is niet verkeerd maar ik vind ‘t persoonlijk erg veel weg hebben van een Hollandse bamischijf. Veel te vet ;) !

Diezelfde middag vervolg ik mijn reis, opnieuw terug naar de stad Palermo. Een uur te vroeg kom ik aan op het station. Een man in uniform komt op me aflopen en vraagt om m’n paspoort. Ik ben een beetje huiverig en vraag hem (misschien net iets te bijdehand) waarom. “Nou, omdat Ik van de politie ben en je identiteit wil weten” reageert hij streng. Hij neemt mijn paspoort in en loopt er mee weg. Vijf lange minuten later komt hij er glimlachend mee aangelopen. “Grazie Amber!” Hij informeer mij over de vertraging van minimaal een uur, adviseert me over een alternatieve treinrit en wil zelfs nog een selfie met me nemen. Snap je mijn argwaan? Pas rond 22:00 uur kom ik na heel wat vertraging aan in Palermo. Het is donker, zowel m’n inwendige accu als die van m’n telefoon zijn leeg en er zit niets anders op dan richting het hostel te lopen waar ik eerder die week ook verbleef. “The pink room is yours” geeft de receptioniste aan bij het inchecken. Je raadt het al. Het blijkt exact dezelfde kamer met exact dezelfde rare Italiaanse dame die mij vorige keer snurkend uit m’n slaap heeft gehouden. Ik weet wat me te wachten staat.

Buona notte !