Holy canolli, op naar Sicilië

Eenmaal op Schiphol aangekomen begint bij mij het vakantiegevoel meestal direct. Nu is er alleen ook een ander gevoel dat ik niet helemaal kan plaatsen. Hoewel ik er ontzettend veel zin in heb, merk ik dat ik nog even moet wennen aan het feit dat ik vanaf nu in de basis alleen ben. Ik koop een goed boek, nestel me neer met een grote beker koffie en begin me steeds wat relaxter te voelen. Tijdens het lezen blijven m’n gedachten hangen bij een mooie quote:
‘If we don’t get lost, we’ll never find a new route.’  En dat is precies wat het is. Deze reis kan mij alleen maar heel veel brengen. Weg met die zenuwen, op naar een mooie ervaring! 

Aleen op reis 
De warmte is direct voelbaar als ik aankom op de luchthaven van Catania. Het lange wachten bij de bagageband zorgt voor lichte paniek. Ze hebben mijn tas toch wel aan boord geladen op Schiphol? Ik sta naast zes vriendelijke heren (uit Twente) die ditzelfde onrustige gevoel delen. Hoe langer we wachten hoe meer grappen ze maken over hun ‘vermiste’ bagage. Ze vertellen uitgebreid over hun vakantieplannen, een jaarlijkse uitje, waarbij ze een week lang per racefiets toeren over het eiland. Ook ik deel mijn reisplannen. Unaniem besluiten ze dat vriend Piet wel gemist kan worden om mij gezelschap te houden, want fietsen is niet echt zijn kwaliteit en alleen reizen dat vinden ze maar niks.
"Zou mijn vader ze hebben gestuurd?" vraag ik mijzelf af. Ze hebben wel dezelfde leeftijd. Ik bedank ze voor het aanbod en pak de Airport shuttle naar het centrum van Catania. Het Eco hostel ligt heel centraal, is hypermodern en biedt plaats aan 13 backpackers. Het voelt direct als een fijne plek! Ik pak een welkomstdrankje, ga buiten op het terras zitten en binnen 10 minuten ontstaat het idee om een hapje te gaan eten met de Amerikaanse Daniëlle en Engelse Charlie. Een goed begin van mijn verblijf in Catania en het bewijs dat alleen reizen niet betekent dat je ook letterlijk alleen bent.

Fijn welkom in Catania
Ik neem plaats aan het ontbijt en moet lachen om de slechte muzieksmaak van de receptioniste. ‘All by myself’ van Céline Dion galmt door de speakers. Godzijdank heeft het totaal geen overeenkomst met hoe ik mij op dit moment voel. Ik begin m’n dag al vroeg met een bezoek aan de welbekende vismarkt. Het is net een theaterspel en het lijkt wel alsof ik de enige vrouw ben tussen allemaal hysterisch schreeuwende mannen. Ze lijken ruzie te maken met elkaar maar als je goed kijkt en luistert gaat het puur om de verkoop. Ik word indringend aangestaard en bij iedere vis die onder mijn neus wordt gedrukt lach ik vriendelijk en loop ik snel door. De rest van de dag slenter ik door de straatjes van Catania, geniet van lokale lekkernijen en de spontane gesprekken met de locals. Catania heeft qua stad niet veel bijzondere bezienswaardigheden maar wat de stad wel echt de moeite waard maakt zijn de mensen. Iedereen is zo vriendelijk! Het aantal toeristen is gelukkig beperkt. Op een bankje in het park geniet ik van de zonnestralen en leer ik wat Italiaanse woorden. Andersom leer ik een tweetal Italianen wat Nederlands maar we komen niet verder dan het oefenen van de ‘gggg-klank’. Aan het eind van de middag plof ik uitgeteld neer voor het hostel. Mijn voeten doen zeer van de 13 kilometer slenteren. Op het moment dat ik mijn ogen even wil sluiten vraagt de Amerikaanse Danielle of ik zin heb om een drankje te doen. Twee Aperol spritz en 4 glazen wijn later rollen we rond middernacht uit een extreem foute karaoke bar (waar ik schaamteloos heb staan zingen). 

Inpakken en wegwezen

Na een te korte nacht moet ik haasten om mijn trein naar Palermo te halen. Ik probeer een sprintje te trekken maar dat haalt weinig uit met het drukke verkeer en mijn enorme backpack. Een man die geparkeerd staat wenkt me en vraagt of ik een lift wil. Zowel mijn verstand als intuïtie roepen beide: negeren en doorlopen! Net op het moment dat ik de drukke straat wil oversteken zwaait een vriendelijke oude man vanuit zijn auto naar mij. De vraag waar ik naar toe moet en of ik een lift wil wordt opnieuw gesteld. Hij heeft duidelijk z’n pensioenleeftijd al bereikt en alle vrijheid om een stukje om te rijden voor mij. Ik gooi m’n backpack achterin en stap in. De man verteld over z’n familie in Nederland, over zijn werk op de ‘fish market’ en zijn identieke tweelingbroer. Hij begint in het Italiaans te zingen en ik zie het station in de verte al liggen, welke ik te voet nooit op tijd zou hebben bereikt. Ik bedank hem voor de rit en de leuke ontmoeting. "Ciao Bella", roept hij me na. "Arriverdeci!" schreeuw ik terug. Wat een lieve oude man.