Waarom ik op vrijdag de 13e binnen moet blijven

In heel Europa gelden strenge regels voor het vervoeren van vloeistoffen in handbagage. En natuurlijk ken ik deze regels, want ik passeer de security bijna dagelijks. Gelukkig zijn ze op de meeste bestemmingen best schappelijk ten opzichte van crew, want voor een grondige inspectie hebben wij met onze strakke vliegschema’s geen tijd. In Engeland hebben ze hier compleet ‘lak aan’. Beter gezegd: ze doen er zelfs nog een schepje bovenop. In het hotel in Bristol check ik mijn trolley daarom nog even extra op vloeistoffen. Met succes vis ik maar liefst twee flesjes spa blauw uit m’n trolley. De toiletartikelen gaan allemaal de koffer in. Aangekomen op de luchthaven van Bristol is de vakantiedrukte zichtbaar aangebroken. Nadat we de drukke passagiershal eindelijk door zijn, gooi ik zonder twijfel m’n trolley op de band van de security. Met grote verbazing zie ik hoe mijn trolley, als enige van de crew, de scan niet overleeft. Ik mag samen met 10 andere trolley-eigenaren, achter in de rij aansluiten voor een extra inspectie. Ik ben enorm verontwaardigd en probeer de douanier te overtuigen dat er echt niks mis is met mijn trolley. Ik smeek of ik alsjeblieft door mag lopen, omdat we naar onze kist moeten. Hij laat mij en de crew uitgebreid wachten en oh oh wat komt dat slecht uit. Uiteindelijk bewijst hij zijn gelijk en tovert met een boze blik een pak drinkyoghurt tevoorschijn uit het voorvak van mijn trolley. Ehh.. dat vak had ik nog niet geïnspecteerd. Ik gooi de yoghurt weg, pak snel mijn spullen en glimlach naar mijn collega’s maar kan eigenlijk wel door de grond zakken. Dit wordt een leuke dag, ik voel het aan alles!

Zodra alle passagiers aan boord zijn, krijg ik van het grondpersoneel een seintje dat ik ‘mijn deur’ aan de achterzijde van het vliegtuig mag sluiten. Het waait flink, het platform is glad en nat door de regen en de deur is behoorlijk zwaar vanwege de wind. Ik probeer met mijn hele gewicht de deur dicht te trekken, plaats mijn voet op het platform om kracht bij te zetten en terwijl ik dit doe, glij ik met mijn linkerhak uit. BAM.. daar lig ik. Languit! Met een pijnlijke kont en een hoofd als een tomaat sta ik snel op en geef de passagiers een verontschuldigende glimlach. “Nee hoor, er is niks aan de hand” voeg ik er nog aan toe! Maar au... dat was een beste smak.. Welke dag was het ook alweer vandaag? 

De cabine is gereed en wij zijn klaar om te vertrekken. Als blijkt dat we nog geen toestemming hebben gekregen van de luchtverkeersleiding, besluiten mijn collega en ik de tijd te doden met een overheerlijke brownie-koek uit de oven. Slecht idee blijkt later.. Terwijl ik een hap neem, sijpelt de warme chocolade uit de koek rechtstreeks op mijn blauwe gilet. Ik begin als een gek te poetsen maar de schade lijkt alleen maar erger te worden. Vanuit de cockpit krijgen we inmiddels de melding: we mogen vertrekken. Ik knoop snel mijn jasje dicht, zodat de passagiers niets door hebben van mijn onhandige chocolademomentje in de galley. 

Ik sta middenin het toestel, helemaal klaar voor de flight safety demonstratie. Ik begin met een visuele uitleg over het gebruik van de stoelriemen. Het onderdeel dat volgt gaat compleet mis. En geloof me, dat is mij nog nooit gebeurd tot aan vandaag: vrijdag de 13e. Terwijl de passagiers luisteren naar de uitleg ‘plaats uw zuurstofmasker over uw neus en mond’, sta ik te worstelen met het elastiek aan het masker. Het zit compleet in de knoop, zelfs zo erg dat er helemaal niets meer uit te beelden valt. De passagiers beginnen hard te lachen en ikzelf inmiddels ook! Ik zwaai een keer met het zuurstofmasker van links naar rechts en word opnieuw herinnerd aan de meest ongelukkige dag van het jaar. Het is duidelijk waarom ik op vrijdag de 13e gewoon binnen had moeten blijven!