Als backpacker zwierf ik 8 maanden rond en leefde ik voortdurend uit mijn rugzak. Een tas met slechts 10 liter inhoud en werkelijk mijn hele levensonderhoud paste er in. Vraag me niet hoe, maar het is gelukt! Ik ging back to basic, sliep in een tentje, camper en hostels. Soms zelfs met meerdere in een kamer waar ik met vreemden een stapelbed deelde. Ik vond het allemaal prima, voelde me (bijna) overal thuis en genoot juist van die vrijheid! Totdat het einde van dit avontuur in zicht kwam, veranderde mijn gevoel. Ik begon ineens te verlangen naar een eigen plek en in het bijzonder mijn eigen kledingkast èn mijn eigen bed.
Nu 7 jaren later, ben ik opnieuw flink aan het 'zigeuneren' (mooi werkwoord trouwens!) maar dan wel met iets luxer tintje. Ik word 3 tot 4 keer per week wakker in een hotel op verschillende plekken in Europa. Mijn sociale leven speelt zich grotendeels af in Twente en mijn eigen plekje bevind zich in Utrecht. Tja, wat doe je dan na vijf dagen werken? Die grote koffer omhoog sjouwen, uitpakken, wasjes draaien en mijn kleine trolley weer inpakken voor een bezoekje aan vrienden en familie. Ik doe het elke keer weer met een grote glimlach, want ik ga met veel plezier naar mijn werk en krijg ook veel energie als ik mijn dierbaren weer kan opzoeken! Maar als ik mijzelf soms van een afstandje bekijk en mijzelf vergroeid met mijn trolley de voordeur uit zie lopen, dan denk ik bij mijzelf: "Kijk, daar gaat ze weer, onderweg naar weer een ander thuis!"
Als de wintermaanden er aankomen en het 's avonds weer vroeger donker is, vind ik het extra fijn om lekker 'thuis te zijn'. De dingen die voor de meesten als zo normaal worden ervaren, beleef ik op een hele andere manier! Boodschapjes doen, naar de bakker om de hoek, bezoek ontvangen, rommelen in huis, uitgebreid koken of zelfs schoonmaken kan ik best waarderen. In de avond zet ik de verwarming lekker hoog en nestel ik mijzelf op de bank, in mijn broek à la Veerkamp. Ik maak mijzelf een grote mok cappuccino en snaai er het liefst een reep Toni of een schaaltje pepernoten bij weg. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen maar mijn pepernootverslaving begint direct als de eerste zakken in de schappen liggen. Op het moment dat iedereen moppert dat het toch echt belachelijk vroeg is voor de 5-december snaaierij, juist dan geniet ik er extra hard van!
Een beetje 'huiselijkheid' klinkt best suf maar is tegelijkertijd oh zo fijn. Ik ging het zelf altijd uit de weg maar inmiddels word ik er echt een gelukkig mens van. De afgelopen weken werd ik regelmatig geconfronteerd met de vreselijke beelden over het natuurgeweld op Sint Maarten. Als ik zie hoeveel mensen daar nu geen eigen thuis meer hebben, dan realiseer ik mij opnieuw hoe waardevol het hebben van een eigen plekje is. En ondanks dat ik geen genoeg kan krijgen van reizen naar de mooiste bestemmingen en het ondernemen van leuke dingen buiten de deur, ik ben inmiddels overtuigd dat 'thuis' toch echt de beste plek op aarde is!
Reactie schrijven
Maurizio (zondag, 17 september 2017 09:22)
Wauw, geweldig! ! Ben echt me eens. �