Iedere passagier stapt bij ons aan boord met een 'eigen' verhaal. De ene passagier is vrolijk, want er staat een heerlijke vakantie op de planning. De ander is op zakenreis, komt net van een vertraagde vlucht en is gespannen of hij wel op tijd komt op een belangrijk congres. Weer een ander is onderweg voor een familiebezoek vanwege een verdrietige gebeurtenis. Als je al die afzonderlijke verhalen van te voren zou weten, zou het werken aan boord een stuk eenvoudiger zijn. Nu is het aanvoelen, inschatten en op de juiste manier de passagiers benaderen. En natuurlijk met een oprechte glimlach, want die doet het vrijwel altijd goed.
Ik ben blijkbaar met een glimlach geboren, glimlachen kost mij namelijk geen enkele moeite. Het leven is sowieso te leuk om zuur te kijken! De glimlach werkt aanstekelijk en doet het goed bij oudere passagiers, die zich compleet vrij voelen on hun hele levensverhaal met je te delen. Of kleine kinderen, die er een spelletje van maken wie de meeste aandacht van de stewardess krijgt. Ik hou er van en al die vrolijke mensen geven mij energie. In mijn vak moet je naast die glimlach een enorme dosis geduld hebben. Want we snappen best dat passagiers niet altijd luisteren als je een mededeling doet via de intercom en vertellen het graag een tweede of zelfs een derde keer. Bij de incheckbalie wordt bij veel reizigers de vakantiemodus volledig ingeschakeld. De rest is totaal overbodig en gaat zo met de rest van alle bagage de buik van het toestel in. En dat kan nog wel eens onhandig zijn aan boord. Het grootste gros van onze passagiers waarderen je aanwezigheid. Maar natuurlijk heb je altijd momenten dat passagiers ietsje minder prettig op je reageren. En dat is meestal niet om jou persoonlijk, maar wordt vaak veroorzaakt door stress of vermoeidheid.
Kortgeleden had ik een Franse dame aan boord, die op z'n zachts gezegd mopperde omdat ik haar in het Engels informeerde over haar aansluitende vlucht. Ze was zeer verontwaardigd dat ik geen Frans sprak en weigerde naar mijn verhaal te luisteren. Met alle respect, je kunt niet verwachten dat de bemanning van alle talen thuis is. En ik denk ook niet dat je heel blij wordt als je mij Frans laat spreken. Amber en Frans zijn geen vrienden. Dus ik blijf glimlachen en ga door met mijn verhaal in het Engels. Ze praat dwars door mij heen en van mijn glimlach is uiteindelijk weinig meer over. Gelukkig is daar ineens de captain, die wel een aardig woordje Frans blijkt te spreken. De captain legt haar in vloeiend Frans uit dat ze het met drie uur overstaptijd prima gaat redden. Een voorzichtige glimlach komt er bij de dame tevoorschijn en alle boosheid lijkt ineens verdwenen. Kijk, iedereen heeft wel een glimlach, alleen moet je soms wat meer moeite doen om hem zichtbaar te laten worden. :)
Reactie schrijven
Stessonline (zondag, 18 juni 2017 21:48)
Geweldig geschreven weer en zo herkenbaar�
Yannick (dinsdag, 20 juni 2017 23:24)
You're never fully dressed without a smile <3