Vlieg mee naar 't zonnige Nice

Het is nog geen week geleden dat ik mijn Wing heb opgespeld als ik met een volle koffer klaar sta op het Bemanningscentrum voor een vierdaagse. Samen met collega Anouk ga ik 4 dagen aaneengesloten, met een wisselende cockpit, op reis. Op de eerste vlucht ontmoet ik een onwijs schattig meisje met prachtige rode haren. Ze is alleen op reis naar haar opa in Frankrijk en stapt als eerste aan boord. Ik stel haar op haar gemak en plaats haar spulletjes in de bagagebakken. "Je mag wel gezellig bij mij komen zitten?" vraagt ze mij met een wijze blik. Vol bewondering kijk ik hoe ze daar zit met haar rugzakje en Ipad op schoot. Zo jong en dan al zonder enige angst alleen aan boord stappen. Ik had op die leeftijd nog nooit een vliegtuig van binnen gezien. Ik was graag op haar aanbod in gegaan maar leg haar uit dat ik vanwege veiligheidsredenen op mijn eigen stoel moet gaan zitten. Gedurende de vlucht kijk ik steeds eventjes hoe het met haar gaat. Zij maar ook de overige passagiers zijn ontzettend rustig, lief en de vluchten gaan ongemerkt voorbij. Ik besef me opnieuw wat een geluk ik heb met deze baan. Mensen een aangename vlucht bezorgen en daarnaast zelf ook nog lekker op de mooiste plekken terechtkomen. Ik teken er voor! Dag sleur, hoi vrijheid!

Mijn collega en ik klikken bijzonder goed en dat is een fijne gedachte als je samen vier dagen op pad bent. We werken samen alsof we al jaren een team vormen. De eerste nacht verblijven we in Italië en de nacht erop bij de oosterburen. Het is Koningsdag als we na een nachtje in Hannover weer aan boord stappen. Bij het instappen ontvangen zowel de passagiers als wij knal oranje zonnebrillen met het KLM-logo erop. We delen chocolaatjes uit aan de passagiers en dat allemaal voor de 50e verjaardag van onze koning Willem, die zelf ook regelmatig aan boord stapt van de Fokker om zijn vliegbrevet te onderhouden. En dat verwacht natuurlijk niemand dat uitgerekend de koning op dezelfde vlucht zit. De passagiers kunnen ons oranje tintje waarderen en de Nederlanders aan boord zijn direct te herkennen, want zij dragen dezelfde bril met veel trots.

Mijn laatste nachtstop van de 4-daagse breng ik door in Zuid Frankrijk, in het mooie Nice. Een heerlijke stad om even lekker te ontspannen en het ultieme vakantiegevoel te proeven. Ik besluit de dag met een rondje hardlopen te beginnen. Het rondje wordt uiteindelijk twee kilometer rechtdoor het park hollen en twee kilometer via dezelfde route weer terug. Mijn inwendige GPS ontbreekt en ik wil graag op tijd terug zijn om nog iets van 't uitgebreide ontbijtbuffet mee te pikken. Het is lekker zonnig en ik heb tot vanavond de tijd om te genieten van de stad en het fijne weer. Dat er op deze plek tot voor kort een terroristische aanslag is gepleegd is gelukkig niets meer van te merken. Er hangt een fijne sfeer en de mensen bewegen zich relaxt door de stad. Op een Duitse dame na, die voor mij struikelt en op de kop in de struiken belandt. Godzijdank overkomt het mijzelf niet (wat in mijn geval heel goed had gekund). Ik help de dame overeind, biedt haar een zakdoekje aan want haar neus is bebloed en haar bril is kapot. Het valt gelukkig mee, ze bedankt mij vriendelijk en loopt weer rustig verder. Ik loop door de oude kronkelig straatjes, langs prachtige bebouwing en stap af en toe een winkeltje binnen om gewoon even rond te kijken. Een kaasboer laat mij vijf verschillende kazen proeven en verleidt me tot het kopen van een stuk pesto kaas. Het smaakt heerlijk maar mijn excuus dat ik het niet koel kan houden werkt en ik loop met een glimlach de zaak weer uit. Ik bezoek een authentieke wijnzaak en kies een goede fles witte wijn uit welke hier in de streek is gemaakt. Helaas is er geen mogelijkheid om te proeven dus ik vertrouw maar op de deskundigheid van de Franse dame. Ik volg de route richting de kust en daar aangekomen is het zeewater kraakhelder blauw. Ik voel vlinders opkomen, een soort verliefdheid maar dan op deze prachtige stad! Wauw... wat is het hier toch mooi! Ik passeer een man die zijn saxofoon bespeelt en staar naar een oud echtpaar die de kans grijpt om te dansen op zijn muziek. Ik hoor vaak mensen praten over de stugheid van de Fransen en had niet gedacht dat Frankrijk zo romantisch kon zijn. Het is hier schilderachtig mooi en ik voel me helemaal 'thuis'. Ik ga op een bankje zitten in de zon en geniet van het geluid van de zee. Dat ik vanavond weer gewoon aan het werk 'moet' zou ik bijna vergeten. Wat een geluk dat ik hier mag zijn!

Voor de lunch heb ik afgesproken met een collega uit de cockpit. We nemen plaats in een piepklein Frans restaurantje, La Merenda, wat een unieke keuze blijkt te zijn. De kok is een oud Michelin-kok en heeft besloten om lekker gewoon te blijven en zijn eigen groente, vis en vlees dagelijks vers van de markt te halen en elke dag een ander menu op tafel te zetten. Slechts enkele gerechten staan handgeschreven op het krijtbord, er is geen pinautomaat en je kunt er ook geen tafeltje reserveren. Back to basic, ik hou er van! We kiezen voor een warme lunch, omdat we vanavond rond etenstijd weer aan boord zitten en het avondeten er hoogstwaarschijnlijk bij in zal schieten. Het eten is heerlijk! Na de lunch besluiten we een route omhoog te lopen en we klimmen naar het Kasteel van Nice. Vanaf dat punt heb je een prachtig uitzicht over de stad en de luchthaven. Het levert mooie plaatjes op. Op de terugweg begeeft mijn papieren zak van mijn fles wijn het, waardoor de hele inhoud over straat rolt. Scherven brengen geluk hoop ik dan maar. We besluiten onszelf op een ijsje te trakteren bij de op 2 na beste ijssalon van Frankrijk: Gelateria Azzurro. Aanrader!

Op de route naar het hotel koop ik nog snel een nieuwe fles wijn, want een kapotte fles wijn kan je natuurlijk niet cadeau geven. Na 10 kilometer wandelen door de stad is het tijd om nog even te ontspannen op het dakterras, voordat we terug vliegen naar Amsterdam. Zonnebrand was niet onverstandig geweest. Roodgekleurd ontvang ik de enthousiaste passagiers, waaronder voornamelijk Nederlanders die lekker van hun meivakantie in de Franse zon hebben genoten!