Veters strikken en gaan!

Omdat ik van afwisseling en avontuur hou, is ‘extreme running’ mijn favoriete vorm van hardlopen. Iedere zondagmorgen om 10:00 uur is het weer tijd om te trainen onder leiding van Henny, samen met ongeveer 20 andere fanatiekelingen uit de omgeving Hellendoorn. Onze trainer is enthousiast, barst van de energie en is enorm betrokken bij iedere loper uit de groep. Fysiek gezien zou je hem dertig geven maar z'n echte leeftijd is toch werkelijk 60+. Iedere week zet hij per mountainbike de route uit en dit al vier seizoenen achter elkaar (geheel vrijwillig!). De training start variërend bij de Uitkijk of de Lemelerberg. Of er nou sneeuw ligt, het 4 graden vriest of dat het met bakken uit de lucht komt, er is geen excuus want de training gaat altijd door. Helaas geldt dat ook voor de grondoefeningen en wat wordt er dan flink gemopperd. In de plankingstand tot je er bij neervalt en pas stoppen als Henny het zegt. Zo niet, dan 10 push-ups. Ja, onze trainer pakt ons wel aan.

Het is telkens weer een verrassing wat de training ons gaat brengen. Sowieso wordt alles wat we onderweg tegenkomen gebruikt als obstakel. Stapels boomstammen, muurtje, een ondiepe sloot of een weiland vol met koeien. Het kan Henny niet gek genoeg. Als de temperatuur redelijk is, zorgt hij ook altijd voor een nat pak. Vies worden we sowieso. Modder, nattigheid en zand zijn namelijk geïntegreerd in iedere training. Daarnaast bedenkt hij iedere week weer originele oefeningen. Rennen met iemand op je rug, bokspringen, in bomen klimmen, van bruggen springen, door duikers kruipen. Het is altijd weer lachen geblazen en wat fijn om je weer even kind te voelen. Want dat het gevoel dat je krijgt als je bokspringend door de zandkuil gaat of over slootjes springt. Het is letterlijk buitenspelen voor volwassenen! De kilometers worden wekelijks opgevoerd. In januari beginnen we met zeven en rond de zomer kun je rekenen op minimaal het dubbele en dat is soms wel even afzien! Henny probeert ons dan gerust te stellen: 'Een klein stukje nog, van hier tot aan de brug!' Dat die brug dan nog 4 kilometer verderop ligt zegt hij er uiteraard niet bij.

Met deze manier van trainen zijn we als groep maximaal voorbereid zijn op de finale in september: de Strongmanrun! Wat een feest om daar naar toe te werken. In 2015 ging ik met een dikke glimlach (en een dikke enkel) de finish over. In 2016 stond een blessure mijn deelname helaas in de weg. Dit jaar hoop ik datzelfde geluksmoment opnieuw te beleven en de Strongmanrun uit te lopen. Want dat is toch wel een fantastische afsluiting van een heerlijk loopseizoen. Het zal op veel discipline aankomen, aangezien ik per maart ga verhuizen en daardoor veel trainingen zal gaan missen. Ik zal dan ook regelmatig tegen mijzelf moeten zeggen:

"Kom op, veters strikken en gaan!"