We zijn ruim voordat de trein vertrekt al op het station van Hanoi. Het is laat in de avond en hebben een lange reis met de nachttrein gepland. Een ideale manier van reizen, omdat we op deze manier geen reisdag kwijt zijn. We delen een cabine met een Canadees gepensioneerd echtpaar. De eerste uurtjes drinken we biertjes en kletsen we gezellig over het leven in Canada en Nederland. Rond half 12 poetsen we ons tanden en proberen we te slapen in de veel te kleine bedjes. We slapen beide boven en het echtpaar onder ons. Het is niet het gedender en geschud van de trein dat ons wakker houdt maar het enorme geronk van onze Canadese vriend.
Het is 5:00 uur in de ochtend als we compleet gebroken aankomen in Lao Cai. Vanaf daar is het nog een uurtje rijden naar Sapa, waar we de mogelijkheid krijgen om te douchen en ontbijten. Om 9:00 uur worden we opgewacht door Zi, onze gids voor de komende dagen. Ze is erg enthousiast, praat graag, spreekt goed Engels en woont in de bergen van Sapa. We lopen het drukke centrum van Sapa uit en we beginnen met een flinke klim. We zitten op ongeveer 1600 meter hoogte. Het zonnetje breekt door en ik ben Pieter dankbaar dat hij de onderhandelingen met verkopers in Hanoi voor twee windjacks heeft gestaakt. Die zullen we met deze temperaturen niet nodig hebben.
De tocht is pittig maar enorm de moeite waard. We lopen over smalle onverharde paden en klimmetjes en afdalingen wisselen elkaar af. We passeren meerdere bergdorpjes waar verschillende stammen leven, te herkennen aan verschillende klederdracht en een andere taal. Zi vertelt ons veel over de bewoners en hun manier van leven. De omgeving is prachtig en de rijstvelden, heuvels en uitzichten zijn niet op foto's over te brengen zo mooi! De mensen in de dorpen zijn vriendelijk maar vooral de kinderen trekken onze aandacht. Helaas begrijpen de mensen niet hoe ze met afval om moeten gaan. Het wordt langs de weg gedumpt, kinderen gooien het van zich af op straat en op sommige plekken wordt het verbrand. We praten er over met Zi en merken al gauw dat het om een cultuurverschil gaat. Zo zonde!
Na een heerlijke lunch vervolgen we onze tocht en gaan de rijstvelden over in een bamboebos. Het is er vochtiger en de kleigrond is drassig, wat er voor zorgt dat ik meerdere malen uitglij. Zi geeft haar wandelstok aan mij en nadat ook Pieter uitglijdt breekt ze voor hem een bamboetak af die als wandelstok fungeert. We maken een stop bij haar schoonfamilie, waar we eten en drinken aangeboden krijgen. Het huisje is piepklein en zo smoezelig dat we het beide niet aandurven om een hapje van het eten te nemen. We houden het bij nippen aan een glaasje ricewijn, wat we met moeite wegslikken door de 40% alcohol die er in zit. Aan het begin van de tocht hadden we met Zi besproken dat we bij haar thuis zouden slapen maar na deze ervaring twijfelen we sterk of dat wel zo'n slimme keuze is geweest.
Na ruim 14 kilometer lopen bereiken we het dorp Waar Zi woont. We komen aan bij een prachtig huisje gemaakt van stenen en houten balken. Wat zijn we opgelucht! We ontmoeten Zi haar man en drie kinderen: Wang, Giao en Phay. Schatjes, stuk voor stuk! Verder leven ze met een huiskat, twee varkens, twee buffels, eenden, kippen en een hond. Ze laat onze kamer zien en begint met de voorbereidingen van het eten. Ze koken op open vuur boven een gat in de grond van de keukenvloer. Boven het vuur hangen stukken vlees te roken. Ondertussen verkennen wij de omgeving en lopen we over de rijstvelden. Wat een prachtige plek om te overnachten. We spelen met de kids een paar potjes yahtzee, doen een powernap en het eten is klaar. De kinderen dekken samen de tafel. We krijgen allemaal een kommetje rijst en met onze stokjes snaaien we uit de verschillende bijgerechten. Het eten smaakt boven verwachting en is misschien wel het lekkerste dat we tot nu toe hebben gehad. Je proeft echt wat Vietnam is. Wat een smaken! Na het eten legt Zi ons uit dat haar kat geen voer krijgt, zodat hij op muizenjacht moet. Zijn prooi brengt hij vaak naar de ruimte waar de gasten slapen. Met dit gevoel stappen wij ons bed in. Niet veel later horen we een knarsende en grommende kat, die op het bed van Pieter springt. Pieter schopt hem van z'n bed, jaagt hem weg met z'n zaklamp maar de kat trekt zich er niets van aan. Het knarsende geluid wordt juist erger. Met de zaklamp schijnt hij onder het bed, waar hij tot de conclusie komt dat niet alleen de kat maar ook de dode rat zojuist op z'n bed waren beland. Gelukkig zijn onze beide bedden voorzien van klamboe wat enigszins bescherming biedt. Zi hoort onze zoektocht (en mijn gegil) en komt al lachend aangerend. Ze onderzoekt onze kamer en stopt onze klamboes nog eens stevig onder de matras. Ondanks de verschrikkelijke beelden die Pieter heeft gezien en mijn enorme angst voor muizen en ratten, vallen we beide vroeg in slaap en slapen we de klok rond.
Heerlijk uitgeslapen genieten we 's ochtends van een stevig ontbijt bestaande uit gebakken rijst met ei, wortelen en ui. Ook de verse groene thee die we er bij krijgen smaakt heerlijk! Zi kleedt mij aan in de traditionele kleding en ook Pieter krijgt iets van haar man aan. Ze wil graag dat ik de kleding vandaag aanhou maar door de warmte lijkt mij dat geen goed idee. Om 9:30 uur beginnen we met een nieuwe tocht. Als we bijna het dorp uit zijn vraagt Zi ons of we een stop willen maken bij de 'Sherman', de spirituele dame van het dorp. Er is een ritueel bezig vanwege het nieuwe jaar wat onlangs is aangebroken. Het halve dorp is aanwezig en de kinderen spelen buiten. Ze willen de foto's die ik genomen heb terug kijken en beginnen enthousiast op m'n scherm te tikken. Ik houd een baby van nog geen 8 maanden vast die zwaarder is dan een gemiddelde baby. Ze is van een gids, die haar meedraagt gedurende de trekking op haar rug. De kinderen zijn stuk voor stuk plaatjes, ondanks hun besmeerde gezichtjes en vieze kleding. Het ritueel duurt lang en Zi doet vol enthousiasme mee. Na een tijdje zijn we het wachten zat en vragen Zi of ze mee verder gaat. Als snack eten we king Sugar. Het proeft lekker zoet en je spuugt het uit nadat je erop kauwt. In de middag lunchen we uitgebreid en worden we omringt door vrouwen uit de bergen die ons geborduurde tassen willen verkopen. Er is een oude dame van 80 jaar die hele verhalen in het Vietnamees houdt tegen mij. Ze aait mijn armen en benen en van Zi begrijp ik dat ze zegt hoe jong mijn huid voelt. Ze is prachtig en ik leg haar via Zi uit dat ik niet iets wil kopen maar haar wel een knuffel wil geven. Ze begint te lachen met haar tandloze mond en grijpt me vast. Pieter probeert een foto te maken van een andere dame die nog ouder is dan haar en wordt gelijk gevraagd om te betalen voor de foto. Als hij op haar verzoek 5.000 Dong tevoorschijn haalt roept ze gauw dat ze 10.000 wil hebben, waarop hij het geld terug stopt in z'n zak. We lopen verder tot het volgende dorp waar we Zi trakteren op een ijsje.
We hebben vandaag alweer 9 kilometer gelopen en besluiten de bus verder te nemen naar het centrum van Sapa.We douchen ons en nemen daarna afscheid van Zi, die ons een schitterende ervaring heeft gebracht! We beloven haar om vanuit Nederland een pakketje op te sturen. We lopen het centrum in en bezoeken wat winkels en eten nog wat. Volgens Pieter vertrekt onze bus om 17:30 uur. Wanneer we om 17:15 uur aankomen bij het boekingskantoor roept de dame van de receptie dat onze bus een kwartier geleden al is vertrokken. Gelukkig was de dame zo lief om alvast een nieuwe bus voor ons te regelen!! Wat een service. Zo komen we alsnog ruim op tijd aan in Lao Cai voor onze nachttrein naar Hanoi. Ditmaal delen we de cabine met een Chineze familie. We schrijven samen onze ervaringen op en kruipen ieder in onze eigen stapelbed. Welterusten!
Reactie schrijven